Oké, misschien heb ik hem wel verplaatst, dacht ik. Ik haalde alles uit die kast, controleerde de kast in de logeerkamer, de kast in de hal, onder mijn bed, de garage, waar ik wat dozen met oude spullen had staan. Niets. Ik werd helemaal gek van het zoeken naar dit ding. Het was vrijdagavond. Het feest was zaterdag. Ik belde Emma. Hé, heb ik je ooit mijn zilveren clutch geleend? Die van Prada? Wat? Nee.
Waarom zou je dat überhaupt vragen? Ze klonk beledigd. Ik kan hem nergens vinden. Ik dacht dat ik hem misschien aan je had uitgeleend en hem dan vergeten was. Mina, als je me een Prada-tas had geleend, had ik hem zeker onthouden en teruggebracht. Ik ben niet onverantwoordelijk. Oké. Oké. Sorry. Ik moet hem ergens raar hebben neergelegd. Misschien heb je hem per ongeluk weggegooid.
Ze stelde voor dat je vorig jaar die grote opruiming had gedaan. Bedenk dat ze misschien gelijk had. Ik had een enorme schoonmaak gehouden en een hoop spullen gedoneerd. Misschien was de tas er op de een of andere manier tussen terechtgekomen. Uiteindelijk kocht ik een andere tas voor het feest, maar het zat me dwars. Die zilveren clutch had me $800 gekost. Het leven ging door. Er gingen weer een paar weken voorbij. Het werd drukker op het werk naarmate we het laatste kwartaal ingingen.
Ik woonde praktisch op kantoor en ging meestal om 8 of 9 uur ‘s avonds weg. Weekenden waren voor het inhalen van de was en slapen. Toen kwam het horloge-incident. Mijn grootouders, de ouders van mijn moeder, hadden me dit horloge gegeven voor mijn afstuderen. Het was niet superduur zoals een Rolex of zoiets, maar het was mooi. Swissade, klassiek ontwerp.
Belangrijker nog, het was van hen en ze waren allebei een paar jaar geleden overleden. Ik bewaarde het in mijn thuiskantoor, in de lade van mijn bureau, in de originele doos. Ik droeg het niet vaak, maar ik vond het fijn om te weten dat het er was. Ik was op een zaterdag eens grondig aan het schoonmaken. Je weet wel, zo’n ding waarbij je meubels verplaatst en achter dingen stofzuigt. Ik was mijn bureaulades aan het opruimen toen ik de lade met het horlogedoosje opende.
De doos was er. Het horloge niet. Ik stond daar als een idioot naar de lege doos te staren. Alsof het horloge tevoorschijn zou komen als ik lang genoeg keek. Ik sloopte dat kantoor, verplaatste het bureau volledig, controleerde elke lade drie keer, keek in elke kamer van het huis. Dat horloge was weg. Ik zette een kop koffie en ging zitten om na te denken, echt na te denken.
