Beste gasten… Eliza’s stem klonk en de hele kamer werd stil.
Op de schermen in de hoeken van de kamer was nog steeds het tafereel van toen te zien: de vrouw met een gezicht als slagroom, nerveus en vernederd, en de bruid, kalm maar met een twinkeling in haar ogen.
Ik wil iets zeggen wat ik al heel lang verzweeg. Vandaag had de mooiste dag van mijn leven moeten zijn. Een dag waarop een vrouw zich geliefd, gesteund en gerespecteerd zou moeten voelen. In plaats daarvan voelde ik me beoordeeld, vernederd en tot niets gedwongen – simpelweg omdat ik niet aan de verwachtingen van anderen voldeed.
Haar ogen vulden zich met tranen, maar haar stem bleef kalm.
Ik kom uit een klein stadje. Mijn ouders hebben me eerlijkheid, hard werken en waardigheid bijgebracht. Ik ben afgestudeerd aan de universiteit in de hoofdstad en heb hard gewerkt om mijn situatie te verbeteren. Ik hoef me nergens voor te schamen. En deze jurk, ja, met franjes en kant, is de belichaming van de droom van een klein meisje. En hij is niet minder waardevol omdat hij niet aan de normen van anderen voldoet.
De gasten spraken hun goedkeuring uit.
