Haar carrière als financieel analist bij een prestigieus bedrijf vervulde haar met trots, omdat haar scherpe geest haar in staat stelde complexe data moeiteloos te verwerken. Maar nu werden haar dagen een sleur, waarbij elke taak een onoverkomelijk obstakel was. Spreadsheets veranderden in een onbegrijpelijke waas en haar ooit zo scherpe focus verdween in de mist.
Ze begon fouten te maken, eerst kleine vergissingen, daarna overduidelijke die de aandacht van haar collega’s trokken. Elke fout ondermijnde haar zelfvertrouwen en de angst voor kritiek van haar baas maakte haar misselijk. Ze kon zich de strenge blik van meneer Schmidt al voorstellen, zijn stem schor van teleurstelling, die haar competentie in twijfel trok.
De avonden thuis waren ondraaglijk. Zodra ze haar knusse appartement binnenkwam, met zijn warme houten vloer en zwakke lamplicht, overspoelde een golf van apathie haar. Alleen al het snijden van groenten voor het avondeten voelde als het beklimmen van een berg – haar benen voelden zwaar en haar geest traag.
Na het eten bood Hans, met wie ze zeven jaar getrouwd was, haar een dampende kop thee aan – een dagelijks ritueel gehuld in tederheid. « Drink dit, lieverd, » zei hij, zijn stem zo zacht als honing, zijn bruine ogen vernauwden zich tot de glimlach die haar ooit thuis liet voelen. « Je werkt je kapot, dit zal je helpen ontspannen. »
Anna kon de waarheid van zijn woorden niet ontkennen; ze stond op het punt van een inzinking. Maar er was iets verontrustends aan deze thee, een diepe ondertoon die ze niet kon negeren. Elke nacht, na het drinken ervan, overspoelde een golf van slaperigheid haar, die haar in een diepe, bijna onnatuurlijke slaap stortte.
Hij strompelde terug naar zijn kamer, zijn zicht was wazig, en stortte neer op zijn bed, wegzakkend in een slapeloze leegte waar de tijd leek te glippen. Als het maar een droom was, zou hij het aan stress hebben toegeschreven. Maar zijn nachten werden geplaagd door fragmentarische, verontrustende dromen…
Schaduwen die in hoeken loerden, gedempte stemmen die geheimen fluisterden die ze niet begreep, en een indringende angst die zich als een vochtige mist aan haar vastklampte. Elke ochtend werd ze gebroken wakker, met een bonzend hoofd alsof ze drugs had gebruikt, met het aanhoudende gevoel dat er in de nacht iets belangrijks was weggeglipt. De symptomen werden steeds vreemder, steeds verraderlijker.
Naast hevige vermoeidheid werden haar gedachten vertroebeld door een mentale mist die haar verward en vergeetachtig maakte. Ze verloor haar sleutels, vergat boodschappenlijstjes en miste belangrijke deadlines. Op een vernederende middag bevroor ze in een vergadering, omdat ze zich de naam van Klaus, een collega met wie ze bijna tien jaar had samengewerkt, niet meer kon herinneren.
