Stop een paar dagen met het drinken van thee en kijk hoe je je voelt. Of beter nog, zorg ervoor dat hij denkt dat je het drinkt. Schenk het in als hij niet kijkt, wissel van kopje, doe alles om hem in de gaten te houden.
En Anna, documenteer alles. Als er iets misgaat, heb je bewijs nodig. Anna bedankte Clara, dacht diep na en hing op.
De gedachte dat Hans haar zou kunnen verraden, was als een dolksteek in haar hart. Met elke stoot draaide hij zich om. Maar ze kon het toenemende bewijs niet negeren.
Zijn symptomen, zijn vreemde gedrag, de thee. Ze was vastbesloten de waarheid te achterhalen, hoe pijnlijk die ook zou zijn. Die avond, terwijl Hans met zijn gebruikelijke elegantie de thee zette, keek Anna hem aandachtig aan.
Zijn bewegingen waren bedachtzaam, zelfs theatraal. Zijn warmte kreeg nu een kunstmatige gloed die haar haren recht overeind deed staan. « Alsjeblieft, lieverd, » zei hij, terwijl hij het kopje over de keukentafel schoof, waarbij het porselein zachtjes tegen het hout klonk.
Dit zal je helpen ontspannen. Je hebt een zware dag gehad. Anna nam de mok aan en streek met haar vingers over het warme keramiek, haar zintuigen op scherp.
De thee rook naar kamille, maar eronder zat een lichte chemische nasmaak. Nauwelijks merkbaar, maar onmogelijk te negeren. Het deed me denken aan Clara’s waarschuwing over kalmeringsmiddelen.
Hoe gemakkelijk het was om ze in de drank op te lossen zonder een spoor achter te laten. « Bedankt, » zei hij, terwijl hij een glimlach forceerde die op een masker leek. « Ik zal proberen het in één teug op te drinken. »
Hans zat tegenover haar, zijn blik vreemd intens, alsof hij wachtte tot ze dronk. Koud zweet brak haar uit, haar pols bonkte in haar oren. « Dit is het, » dacht ze, en haar besluit werd sterker.
Hij stond op van tafel en liep naar het raam in de woonkamer, zijn kopje vasthoudend alsof hij genoot van de warmte. De stadslichten twinkelden beneden, een schril contrast met de duisternis van zijn huis. Hij deed alsof hij een slokje nam en goot de inhoud in een ficuspot op de vensterbank; het vocht sijpelde geruisloos de aarde in, de bladeren van de plant trilden lichtjes.
Na nog een nep-slok zette ze het lege kopje terug op tafel, in een poging argwaan te vermijden. « Het smaakt vandaag anders, » zei ze, met een lichte grimas om zijn reactie te peilen. « Misschien ben ik gewoon uitgeput. »
Hans spande zich in, zijn glimlach verdween even voordat hij weer bij bewustzijn kwam. « O, misschien ben ik hier wel te lang mee bezig geweest, » zei hij, een beetje nonchalant. « Misschien, » antwoordde Anna, terwijl ze een geeuw onderdrukte om het effect te benadrukken.
Ik denk dat ik vanavond vroeg naar bed ga. Ze stond op, wiebelde lichtjes om te doen alsof ze dat wel deed, en schuifelde de slaapkamer in, haar blote voeten kletterden op de koude houten vloer. Hans volgde haar blik; een zweem van angst verraadde haar verder kalme gezicht…
Anna liet zich op het bed vallen, trok de dekens over zich heen en vertraagde haar ademhaling om de diepe, slaperige slaap na te bootsen die ze al zoveel nachten eerder had ervaren. Haar hart bonsde toen ze Hans in de deuropening voelde zweven, een silhouet dat zich aftekende tegen het schemerige licht in de gang. Even later kwam hij dichterbij, zijn voetstappen zacht maar doelbewust.
Hij boog zich over haar heen, zijn adem warm, warm tegen haar wang, en schudde zachtjes aan haar schouder. « Anna, » fluisterde hij, zijn stem nauwelijks hoorbaar. « Slaap je? » Ze lag stil, diep en gelijkmatig ademhalend, haar lichaam ontspannen ondanks de adrenaline die door haar aderen stroomde.
Tevreden trok Hans zich terug en deed zachtjes de deur achter zich dicht. Anna verstijfde en luisterde aandachtig naar elk geluid. Ze hoorde het zachte gekraak van meubels, het geritsel van papieren en toen een lange stilte die haar onrustig maakte.
Na een paar zenuwslopende minuten, ervan overtuigd dat hij bezig was, gleed ze van het bed, haar blote voeten hard op de vloer. Ze glipte de woonkamer in en gluurde om de hoek, met hortend en stotende ademhaling. Hans zat voor zijn laptop. De blauwe gloed van het scherm wierp intense schaduwen op zijn gezicht, waardoor de spanning op zijn gezicht nog meer werd geaccentueerd.
Hij typte koortsachtig en doorzocht zijn bestanden, e-mails, bankafschriften en persoonlijke documenten. Anna’s bloed stolde in haar aderen terwijl ze toekeek hoe hij bestanden naar een flashdrive kopieerde, foto’s maakte van vertrouwelijke documenten met zijn telefoon en andere uitprintte en ze opborg in een strakke leren map. Zijn bewegingen waren snel en vakkundig, alsof hij haar vertrouwen niet voor het eerst had beschaamd.
Ze ging naar haar internetbankieren en bladerde er zo nonchalant doorheen dat haar maag ervan in de war raakte. Ze keek toe hoe hij haar paspoort, belastingaangifte en zelfs een concept van haar testament fotografeerde. Toen hij een kredietaanvraag met haar naam erop uitprintte, knikten haar knieën bijna.
Dit was niet zomaar verraad; het was een opzettelijke en methodische vernietiging van haar leven. Haar ergste angsten waren uitgekomen. Hans verborg niet zomaar iets; hij had een sinister plan bedacht om haar te beroven terwijl ze sliep.
Maar waarom? Was het geld? Hebzucht? De wens om aan hun leven samen te ontsnappen? Hij herinnerde zich elk detail: de namen van de bestanden die hij kopieerde, de documenten die hij fotografeerde, de map die hij in de map bewaarde. Toen hij klaar was, keek hij nerveus de kamer rond, alsof hij haar aanwezigheid voelde. Toen keerde hij voorzichtig terug naar de slaapkamer.
Anna kroop onder de dekens en veinsde weer te slapen. Haar hart bonsde zo hard dat ze bang was het te horen. Ze voelde hem over zich heen leunen, haar haar strelen en mompelen: « Slaap lekker, lieverd, alles is onder controle. » De woorden, ooit teder, druipten nu van dreiging en bezorgden haar rillingen van walging.
Anna wachtte tot Hans’ gesnurk weerkaatste van de bank in de woonkamer, en het zwakke gezoem van de televisie zijn bewegingen overstemde. Ze lag wakker, haar gedachten raasden door het huis en verzamelden de fragmenten van zijn verraad. De volgende ochtend, nadat hij naar zijn werk was vertrokken, belde ze Clara vanuit de veiligheid van zijn kantoor, haar stem brak van urgentie.
« Het is waar, » zei hij, terwijl hij moeite had zijn kalmte te bewaren. « Hans bedriegt me. Ik zag hem gisteravond mijn laptop doorzoeken, mijn documenten stelen en mijn bankrekeningen hacken. »
Hij probeert zelfs een lening op mijn naam af te sluiten. Clara’s stem was vastberaden en sneed door Anna’s paniek heen. « Dit is serieus, Anna. »
Je moet nu handelen. Zoek een advocaat, iemand die je beschermt. « Ik heb al contact opgenomen met Friedrich Miller, » zei Anna, terwijl ze de telefoon pakte.
