Julie Brothers woont in New York en is gewend aan uitdagingen, of het nu gaat om het najagen van haar droomcarrière, het inplannen van een drukke metro of het bemachtigen van het laatste stukje pizza na een lange dag.

Maar vorig jaar stond ze voor de allergrootste uitdaging: een strijd om te overleven.

Op 37-jarige leeftijd kreeg Brothers te maken met een gescheurd hersenaneurysma dat meer dan 36 uur onbehandeld bleef vanwege een aanvankelijke verkeerde diagnose door artsen.

Door de gevaarlijke vertraging liep ze een groot risico op een tweede bloeding, wat onherstelbare hersenschade, een beroerte of zelfs de dood tot gevolg had kunnen hebben.

« Je kent je lichaam beter dan wie dan ook », vertelde Brothers aan The Post. « Je kunt misschien niet precies aangeven wat er aan de hand is, maar als je het gevoel hebt dat er iets mis is, heb je waarschijnlijk gelijk. »

Gemiste signalen, groot risico

Naast haar stressvolle baan in de televisieproductie leidde Brothers een relatief gezond leven, zonder noemenswaardige medische problemen.

« Vóór het aneurysma was een verstuikte enkel waarschijnlijk het ergste van mijn gezondheidsproblemen », zei ze. Maar alles veranderde in de nacht van 23 april 2024.

Brothers was net klaar met haar werk thuis, gebogen over haar laptop en een afhaalmaaltijd aan het wegwerken, toen ze plotseling werd getroffen door een brandende pijn in haar achterhoofd.

« Ik ben nog nooit in mijn hoofd geschoten, maar als ik het met iets moet vergelijken, was het zo plotseling », zei ze. « Het was alsof er iets in me knapte. »

Ze had nog nooit last gehad van migraine, maar ze had wel horrorverhalen van vrienden gehoord en vroeg zich af of dit haar eerste migraine was.

« Ik begon te denken: wauw, ik denk dat mensen dit niet grappig vinden, want dit is echt verschrikkelijk, » zei ze.

Misselijkheid, duizeligheid, wazig zien en een nek zo stijf dat ze nauwelijks kon bewegen, volgden. Ze slaagde erin een glas water uit de keuken te pakken voordat ze in bed viel – maar de volgende ochtend waren haar symptomen alleen maar verergerd.

« Ik moest overgeven en raakte behoorlijk uitgedroogd, want ik kon op dat moment zelfs geen slokje water binnenhouden », zei ze.