Er kwam geen reactie. Alleen de pulserende beat lekte uit zijn koptelefoon. Ze probeerde het opnieuw, haar stem dit keer vastberadener, terwijl ze zachtjes op zijn schouder tikte: — « Ik heb moeite met staan. Mag ik even bij u zitten? »
De jongeman trok een oorschelp af, zijn gezicht al geïrriteerd. Toen, met een grijns die zich over zijn gezicht verspreidde, sprak hij woorden uit die scherper waren dan stilte: — « Als je echt wilt, mag je op mijn schoot zitten. »
Er rolde een lach over zijn lippen terwijl hij arrogant achteroverleunde en op zijn knieën klopte alsof het de meest natuurlijke suggestie ter wereld was.
Het gewicht van stilte
De bus leek te bevriezen. Sommige passagiers wendden hun blik af, beschaamd om zoveel disrespect te zien. Anderen wisselden ongelovige blikken uit, maar zeiden niets. De ogen van de zwangere vrouw glinsterden, haar lippen trilden. De inspanning van het opstaan was al pijnlijk, maar de vernedering in zijn toon trof haar nog harder.
