Als je dit kunt, beschouw jezelf dan als je echtgenoot.
Deze woorden kwamen uit de mond van vrouwen die vonden dat geld hen het recht gaf om iedereen te vernederen.
Vergeet niet om in een reactie te vermelden vanuit welk land je naar ons kijkt.
Het begon allemaal bij de bevalling, waar politici, ondernemers en erfgenamen van grote vermogens de zaal vulden.
Onder hen was een jonge miljonair die graag de aandacht trok met haar absurde kinderen en uitgelaten gelach.
Bij de grote concertvleugel klonk een signaal naar de mannen die discreet in een hoek van de kamer aan het schoonmaken waren.
Het was Samuel, de conciërge, een rustige man in een blauw uniform die nooit problemen veroorzaakte. Toch behandelde iedereen hem alsof hij onzichtbaar was, totdat ze besloten dichterbij te komen.
“Jij”, wees er spottend naar, en wees met een gebaar naar hem.
« Laten we eens kijken of we elkaar kunnen laten lachen door dit te spelen, hoewel jouw talent heel anders is, toch? »
Deze woorden sprak ze uit terwijl haar vriendinnen lachten en met bedachtzame blikken keken.
Samuel aarzelde een moment.
Hij had al jaren niet meer achter de piano gezeten, niet omdat hij de muziek niet leuk vond, maar omdat het leven hem een pad opvoerde waar kunst niet rendabel was.
Hij liep naar de uitgang, maar gaf geen commentaar.
Op de toetsen geplaatst, koud aanzetten, marmer koud onder de toets.
Hij probeerde te spelen, maar zijn bereik was nihil.
Het gezoem van spot omringde hem als een ongemakkelijke echo.
“Rustig maar, het is geen examen”, klinkt het lachend.
En als het je niet lukt, maak je dan geen zorgen. Ruim het later gewoon op.
De vernedering was zo duidelijk zichtbaar dat de weggestuurde mensen het wel zagen en zich schaamden, maar niet ingrepen.
De eerste aantekeningen waren onhandig, zijn plek om informatie te zoeken.
De miljonair boog zich voorover, tikte met haar vinger op de piano en lachte.
“Nou, jouw talent maakt ons aan het lachen.
Ik kan niet eens boos zijn.”
De groep barstte in lachen uit en vierde het moment, dat een toegankelijk spektakel opleverde.
Samuel haalde diep adem en probeerde te voorkomen dat zijn oordeel door woede werd vertroebeld.
dat elk woord dat hij zou zeggen tegen hem gebruikt zou worden, maar niemand wist dat Samuel, voordat hij zaalwacht werd, op latere podia had opgetreden en daarbij zangers en een orkest had begeleid.
Jaren geleden werd hij door een persoonlijke tragedie gedwongen alles achter te laten.
Die avond begon er echter iets te gebeuren over de lancering.
De vingers begonnen veilig, wat begon bij zonsopgang, toonladders die urenlang in hun jeugd waren geoefend.
De groep merkte dit echter niet.
Bewezen hoe leuk het is om te delen hoe een werknemer zich in een wereld begeeft die voor hem of haar niet toegankelijk is.
“Kom op, ik wed dat een dweil een sterk bezoek is,” grapte een van de mannen, terwijl hij met zijn glas klonk in het glas van de miljonair.
Als je dit verhaal leuk vindt, vergeet dan niet om het te liken, je te abonneren en mij te laten weten wat je ervan vindt.
Op dat moment verscheen een van de eersten, een oudere man met scherpe ogen en een onberispelijk pak, die zich duidelijk onderscheidde van de rest.
Dat was te zien aan Samuels houding, aan de manier waarop hij op de toetsen drukte van iemand die hij kende.
Hij zei niets, maar luister eerst en vooral naar jezelf, net als de anderen.
Op dat moment voelde Samuel zijn hart hevig kloppen en toen verdwenen zijn handen en verdwenen ze.
De miljonair stond op van haar stoel en liep naar hem toe, terwijl de uitdaging zich opnieuw voordeed.
“Ik herhaal, als je het kunt, neem jezelf dan als je vrouw.
Hoe je ook gaat, ik betwijfel het, hij zal er binnen tien minuten zijn. »
