“Clara,” zei hij zachtjes, “wat doet je geloven dat je moeder dit werk kan doen?”
Clara’s lippen krulden in een flauwe glimlach. « Want dat doet ze al. Ze runt ons huishouden als een bedrijf. Ze houdt uitgaven bij, voorspelt rekeningen en vindt manieren om te besparen. En toen onze huisbaas de huur verhoogde, onderhandelde ze. Ze vertelde me dat cijfers niet eng zijn als je ze respecteert. Ze zou de beste analist zijn, want ze heeft haar hele leven al echte problemen opgelost. »
Haar woorden kwamen met een gewicht aan dat haar leeftijd ver overtrof.
Margarets stem werd zachter. « Clara, waar is je moeder nu? »
« Ze is in het restaurant. Ze kon haar dienst niet verlaten. Als ze dat deed, zou ze haar baan verliezen. Maar ze vertelde me gisteravond dat ze zichzelf graag wilde bewijzen. Dus… ik ben gekomen. »
Er bleef een stilte hangen totdat Richard eindelijk sprak.
« Clara, zou je ons willen laten zien wat je weet? Iets wat je moeder je heeft geleerd? »
Clara knikte en sloeg het notitieboekje weer open. Ze sprak in langzame maar duidelijke zinnen en beschreef hoe haar moeder haar had geleerd haar uitgaven in drie categorieën te verdelen: noodzakelijke dingen, wensen en spaardoelen. Ze gaf een voorbeeld van hoe ze, ondanks de huur en nutsvoorzieningen, uiteindelijk toch genoeg geld opzij konden zetten om een tweedehands laptop te kopen.
Toen ze klaar was, glimlachten de leidinggevenden niet meer beleefd, maar luisterden ze naar haar.
Margaret fluisterde tegen Richard: « We kunnen dit niet zomaar negeren. »
Richard knikte langzaam, zijn ogen gericht op Clara. « Nee, dat kunnen we niet. »
Wat begon als een vreemde verstoring, veranderde al snel in iets veel onverwachts: een kind dat, door haar eigen woorden, de stille genialiteit van haar moeders talenten onthulde.
Het nieuws over het ongewone ‘interview’ verspreidde zich razendsnel door het gebouw. Tegen de tijd dat Richard Clara terug naar de lobby bracht, gluurden nieuwsgierige medewerkers uit hun kantoren. Een kleine groep had zich verzameld bij de receptie en fluisterde over het kleine meisje in de gele jurk.
Angela Wilson arriveerde net voor de middag, buiten adem en rood van haar dienst in het restaurant, haar schort nog steeds om haar middel gebonden. Ze rende door de draaideuren, haar ogen wijd open van paniek toen ze Clara zag die Richards hand vasthield.
« Clara! » Angela rende naar voren met trillende stem. « Wat doe je hier? Ik… ik dacht dat je op school was! »
Clara keek schuldbewust naar beneden, maar Richard kwam tussenbeide. « Mevrouw Wilson, ik ben Richard Hale, COO van Ellison Global. Uw dochter… nou ja, ze heeft ons een hele presentatie gegeven. »
Angela’s gezicht verbleekte. « O mijn god, het spijt me zo. Ze – ze had niet moeten… »
Richard stak echter zijn hand op. « Verontschuldig je niet. Ze sprak namens jou op een manier die geen enkel cv ooit zou kunnen. »
Angela knipperde verward met haar ogen. Clara pakte de hand van haar moeder. « Mam, ik heb ze verteld wat jij me hebt geleerd. Over budgetten, over nooit opgeven. Ze luisterden. »
Margaret Lin en Thomas Rivera verschenen achter Richard, beiden ongewoon ontroerd. Margaret glimlachte flauwtjes. « Mevrouw Wilson, het is duidelijk dat u niet alleen uzelf, maar ook uw dochter ongelooflijke discipline en kennis hebt bijgebracht. We willen u graag uitnodigen voor een officieel gesprek. Vandaag, als u wilt. »
Angela verstijfde. « Ik – ik ben niet voorbereid. Ik draag nog steeds mijn uniform – »
