Mijn ouders zeiden: “We hebben 95% van je spaargeld uitgegeven aan het huis van je zus.” Mijn zus keek me minachtend aan. “Jij hebt geen cent te besteden.” Maar ik barstte in lachen uit, omdat ze niet wisten dat er spaargeld bestond. De eetkamer leek kleiner dan normaal op deze zondagmiddag. Mijn moeder stond erop dat we met het hele gezin zouden eten, wat mijn eerste waarschuwingssignaal had moeten zijn.
Mijn vader sneed het braadstuk met mechanische precisie aan, terwijl Kristen, mijn drie jaar oudere zus, tussen de happen door op haar telefoon keek. Haar man, Brandon, zat zoals gewoonlijk naast haar en droeg niets bij aan het gesprek. “Schat, we moeten het even over iets belangrijks hebben.” Mijn moeder zette voorzichtig haar wijnglas neer. Mijn maag trok samen. Na die zin volgde nooit iets goeds.
Mijn vader schraapte zijn keel. “Je zus en Brandon hebben hun droomhuis gevonden. Het ligt in Willow Creek, die nieuwe woonwijk vlakbij de golfclub. Vijf slaapkamers, een prachtige tuin voor de kinderen, die plannen hebben.” “Dat is geweldig,” zei ik. “Ik ben echt blij voor ze, ondanks onze gecompliceerde relatie. Gefeliciteerd.”
Kristens glimlach was zo intens dat ik hem nauwelijks herkende. “Dankjewel, zus.” Het was zo’n stressvol proces, maar het is eindelijk gelukt. Het probleem was, vervolgde mama, met de toon die ze altijd gebruikte als ze me nieuws bracht waarvan ze wist dat ik het niet leuk zou vinden. De aanbetaling was veel hoger dan wat ze hadden gespaard. Mijn vork bleef halverwege mijn mond steken. “Oké.” Papa keek me niet aan.
We hebben geld van je spaarrekening gehaald om ze te helpen. Die rekening die we voor je hebben geopend toen je zestien was. We hebben die al die jaren beheerd. Weet je nog? Het gebraden vlees smaakte ineens naar karton. Hoeveel heb je genomen? Mama was er voor 95% zeker van dat ze het snel zei, alsof snelheid de klap zou verzachten. “Maar schat, je bent pas 28.”
Je hebt nog genoeg tijd om opnieuw te sparen. Kristen is 31 en haar biologische klok tikt. Ze hadden dit huis nu nodig. De kamer helde een beetje over. Deze rekening begon met mijn verjaardagsgeld, elke cheque van mijn grootouders, elke cent die ik verdiende met mijn baantjes als tiener in de ijssalon van de boekhandel. Ik zag het groeien tijdens mijn studietijd, door er zoveel mogelijk aan toe te voegen via beurzen en zomerstages.
“Je hebt mijn geld uitgegeven zonder het te vragen.” Mijn stem klonk kalmer dan ik me voelde. “Zijn wij je ouders?” vroeg mijn vader, die me eindelijk aankeek. “We hebben niet voor niets toegang tot deze rekening. Hij staat nog steeds op onze naam als voogden.” Kristen leunde achterover in haar stoel en bekeek haar verzorgde nagels. “Doe niet zo dramatisch, Angela.”
Je hebt geen cent meer over, maar het komt wel goed. Je bent altijd al goed geweest in sparen. Haar lach was bijna melodieus. En waar spaarde je eigenlijk voor? Je hebt geen vriendje en je hebt geen trouwplannen in het vooruitzicht. Een koude rilling liep over mijn rug. Brandon glimlachte in het servet. Toen begon ik te lachen.
