Het moment waarop mijn hart brak was niet dramatisch. Er was geen onweer, geen onheilspellende muziek, alleen het simpele geknars van grind onder mijn banden toen ik de oprit van mijn bungalow buiten Austin opreed, uitgeput na een tien uur durende marathon van het debuggen van de klantinterface.
Toen zag ik het.
Of beter gezegd, ik zag de plek waar het vroeger was.
De rozentuin van mijn tante Alice – een vierkante meter vol oude, antieke rozen, bourbonrozen en Cecil Brunner-ranken die ze dertig jaar lang had verzorgd – was verdwenen, weggevaagd. In plaats daarvan lag er een vlakke, bruine vlakte, zo glad als een putting green, met aan de rand enorme rollen kunstgras die als gigantische tapijtstukken waren neergelegd.
Vlakbij stond een kleine bulldozer, waarvan de bak nog steeds bedekt was met vuil en wat leek op scherpe wortels.
Ik zat verlamd in de auto, nog steeds het stuur vastgeklemd en starend naar de ravage.
De tuin lag vanochtend pal naast ons huis. Ik liep erlangs op weg naar buiten en zag de eerste bloemen aan Madame Isaac Perere. Nu was er gewoon… niets meer.
Mijn zicht vernauwde zich. Ik kon niet ademen.
Ik strompelde uit de auto, liet mijn laptoptas op de passagiersstoel achter en liep naar het wrak op benen die aanvoelden alsof ze niet aan mijn lichaam vastzaten. Er hing een onaangename geur in de lucht – als diesel en verpulverde aarde, niet de delicate rozengeur die normaal gesproken op lenteavonden door de tuin zweefde.
“Oh, je bent vroeg teruggekomen.”
De stem van mijn vader sneed dwars door mijn verbijstering heen als een zaag.
“Wat vind je ervan? Best indrukwekkend, toch?”
Arthur Bennett stond naast de rolschaatsen op het kunstgras, zijn handen in zijn zij in die zelfvoldane pose die hij altijd aannam als hij dacht dat hij iets slims had gedaan. Op zijn tweeënzestigste had hij nog steeds het postuur van een voormalige footballspeler van de middelbare school, maar het was wel wat zachter geworden: brede schouders, een dikke buik en grijs haar dat hij zorgvuldig verzorgde.
Hij droeg een kaki broek en een poloshirt, alsof hij op weg was naar een golfclub om een rondje te spelen, en niet om tussen de ruïnes van iets onvervangbaars te staan.
“Co?”
Mijn stem klonk gedempt.
“Wat heb je gedaan?”
“We hebben het pand verbeterd.”
Met een statig gebaar wees hij naar de grond.
“Die doornstruiken waren een probleem, Skyler, ze verlaagden de waarde van het huis. Weet je hoe vaak ik mezelf heb gekrabd als ik erlangs liep? Maar de putting green – dat is klasse. Dat soort onderscheidende kenmerken laat zien dat hier succesvolle mensen wonen.”
