Mijn man, Noah, en ik zijn lang geleden gescheiden. Hij is nu getrouwd met zijn nieuwe vrouw, Katie. We hebben een dochter, Lexie, dus we hebben nog steeds een goede band en proberen haar een vredig leven te bieden. Het samen ouderschap met mijn ex-man was een bekend patroon geworden: de ene week bij mij, de andere bij hem. Tot mijn opluchting integreerde Katie naadloos in het leven van onze dochter. Hoewel ik nog steeds een steek van ongemak voelde, erkende ik haar aanzienlijke impact op het welzijn van ons kind.
« Katie wordt een tweede moeder voor Lex, » zei Noah op een dag, terwijl hij onze dochter achterliet. « Maar ze is geen draagmoeder. »
Daar had ik geen probleem mee. Ik had liever een Katie in ons leven die van Noah en Lexie hield dan iemand die alleen om Noah gaf en niets met zijn familie te maken wilde hebben.
Hoe dan ook, toen vrijdag aanbrak en Lexie’s week met Noah eindigde, was ik er klaar voor om haar op te halen. Bij de voordeur zette ik me schrap voor de gebruikelijke beleefdheden toen Katie me vertelde over een van mijn recepten die ze had geprobeerd. Eerlijk gezegd is Katie een geweldige kok en probeert ze af en toe mijn recepten te maken, zodat Lexie thuis kan eten als ze langskomt.
Begrijp me niet verkeerd, ik voel me nog steeds ongemakkelijk bij Katie en vind het moeilijk om te wennen aan haar aanwezigheid in het leven van mijn dochter, maar we doen ons best om Lexie zich zo comfortabel mogelijk te laten voelen.
Toen ik, diep in gedachten verzonken, de veranda op liep, zag ik dat de deur op een kier stond en opende hem wijder.
« Hallo? » riep ik.
Maar voordat ik iets kon zeggen, galmde een doordringende gil door het huis.
Lexie’s gil. Ik wist het meteen.
Paniek greep me vast en zonder na te denken rende ik naar binnen.
Nadat ik door het huis was gerend, stond ik in de keuken, waar Katie met een bezem boven mijn dochter uit torende.
« Lexie? » Ik vroeg, niet zeker van wat ik zag. « Wat is hier in godsnaam aan de hand?! »
