In het vliegtuig schreeuwde een vrouw tegen een jonge soldaat. Ze noemde hem een landverrader. Maar de volgende dag zag ze zijn naam in het nieuws en had ze spijt van wat ze had gedaan.
De hut was gevuld met de gebruikelijke stilte. Sommige passagiers dommelden in slaap; anderen staarden afwezig uit het raam. Naast een vrouw van in de vijftig zat een jonge soldaat.
Zijn uniform was onberispelijk, maar zijn ogen zagen er hol en vermoeid uit. Hij staarde naar de grond, ver weg, verloren – een plek vol rook, geschreeuw en vuur.
Een stewardess kwam naar hem toe. Haar stem was zacht en vol oprecht medeleven.
« Meneer, ik heb net gehoord over uw kameraden. Het spijt me zo. Weet alstublieft dat u een echte held bent. We zijn trots op u. »
De soldaat knikte zwakjes en forceerde een beleefde glimlach voordat hij zijn hoofd weer boog. Zijn handen trilden, zijn ogen bleven afstandelijk en koud.
De vrouw naast hem, die hem met zichtbare minachting had aangekeken, kon zich niet langer inhouden. Haar stem klonk scherp en beschuldigend.
« Een held? Je bent een verrader. Hoe kun je met jezelf leven, wetende dat je je vrienden niet hebt gered? »
De soldaat keek op. Zijn ogen schitterden van de tranen, zijn gezicht was zwaar van wanhoop – maar hij zei niets.
De vrouw voelde aan dat hij zwak was en ging door. Haar woede werd steeds groter.
