Een maand later werd Celeste Harding de stille meerderheidsaandeelhouder van Nicholas’ bedrijf. Hij had geen idee. Hij bleef zich voordoen als de zelfverzekerde CEO tot de dag dat er een spoedvergadering werd belegd.
Toen Nicholas de vergaderzaal binnenkwam, wankelde zijn zelfvertrouwen. Aan het hoofd van de tafel zat Celeste, kalm en beheerst.
Hij verstijfde. « Celeste? Wat doet u hier? »
Ze balde haar vuisten. « U bent te laat, meneer Price. Laten we beginnen. »
Hij keek verward om zich heen. « Wat is er aan de hand? »
« Het bedrijf, » zei ze gladjes, « is vorige maand overgenomen. Ik ben de nieuwe meerderheidsaandeelhouder. Dat betekent dat u vanaf nu aan mij rapporteert. »
Evelyn, die in de hoek zat, kreunde. « U hebt ons voor de gek gehouden! »
Celeste keek haar aan. « Nee. Ik ben gewoon gestopt met klein te spelen. »
Nicholas probeerde te lachen, maar zijn stem brak. « Je kunt niet zomaar… » « Dat heb ik al gedaan, » onderbrak ze. « Je zei altijd dat ik niets zou zijn zonder jou. Het lijkt erop dat het andersom was. »
Aan het einde van de week stemde de raad van bestuur ervoor om Nicholas te ontslaan als CEO vanwege nalatig en onprofessioneel gedrag. Evelyn belde en smeekte om genade. Celeste luisterde zwijgend en zei toen: « Waardigheid is niet iets wat je van anderen kunt afpakken. Het is iets wat je moet verdienen. »
