Later die avond voegde ze zich bij haar vader in zijn bibliotheek.
« Het is gebeurd, » zei ze zachtjes.
Edward glimlachte. « Je hebt ze niet kapotgemaakt, Celeste. Je hebt ze er gewoon aan herinnerd wie je bent. »
Maanden later, onder haar leiding, bloeide het bedrijf op. Haar medewerkers bewonderen haar eerlijkheid en stille kracht. En toen verslaggevers haar vroegen naar haar opmerkelijke transformatie, antwoordde ze simpelweg: « Het begon allemaal op de dag dat ik afscheid nam van mensen die vriendelijkheid voor zwakte aanzagen. »
Aan de andere kant van de stad, in een bescheiden appartement, leefden Nicholas en Evelyn een rustig leven, gekweld door de herinnering aan de vrouw die ze ooit hadden vernederd.
Want Celeste had hen niet met haat verslagen. Zij had hen verslagen met gratie en succes.
