maar woorden schoten tekort. Zijn stilte was een muur die ik niet kon beklimmen, en die torenhoog opdoemde in onze kleine keuken. Ik wilde schreeuwen, de drukkende stilte verbreken, maar de uitputting van de dag drukte als een anker op me. Mijn hart hunkerde naar een verklaring, naar een spoor van berouw of begrip. Maar het enige wat ik hoorde was het geschuifel van zijn laarzen toen hij opstond en naar de koelkast liep om er een biertje uit te pakken.
Het gerinkel van de flesopening was het enige gesprek dat we hadden. Ik zag hem zich terugtrekken in de woonkamer, neerploffend in zijn leunstoel als een schipbreukeling. De televisie flikkerde aan en ik bleef daar staan, proberend een wereld te begrijpen die zojuist op zijn kop was gezet.
Ik trok me terug in mijn kamer, mijn toevluchtsoord, en liet de tranen de vrije loop. De restanten van de trofee lagen in een kleine prullenbak, puntige stukken die glinsterden als gebroken dromen. Ik pakte het grootste scherfje op, hield het voorzichtig vast en voelde de scherpe randen. Het was een tastbare herinnering aan wat ik verloren had – niet de trofee zelf, maar de erkenning van mijn harde werk en de stille trots die ik in de ogen van mijn vader had gehoopt te zien.
De volgende dagen leefden we als vreemden. Ik bewoog me als een geest door het huis, mijn voetstappen waren stil op de houten vloer. Papa hield zich bezig met allerlei klusjes in huis en ontweek voortdurend mijn blik. De stilte thuis was oorverdovend, een koor van onuitgesproken woorden en onopgeloste woede.
