“Emily, Emily!” klonk de stem van haar moeder vanuit de deuropening.
« Wat is er nu weer? » snauwde Emily. « O, het is gewoon de meid. Laat me eens kijken wat ze wil. »
Haar moeder kwam binnen en glimlachte hartelijk.
« Mijn kleine meid… vandaag is je trouwfotoshoot! Ik wilde er graag bij zijn om je verloofde te ontmoeten. Ik droeg zelfs de jurk die je oma me gaf. »
Emily kneep haar ogen samen.
« Dat oude ding? Je ziet eruit alsof je op weg bent naar de markt, mam. »
« Wat is daar mis mee? » vroeg haar moeder zachtjes. « Ik wilde gewoon bij je zijn. »
« Noem me geen dochter, » siste Emily. « Omar komt uit een elegante familie. Ik moet aan zijn normen voldoen. Je brengt me alleen maar in verlegenheid. Ga alsjeblieft weg. »
Het gezicht van haar moeder betrok.
« Ik wilde je gewoon gelukkig zien. »
« Ga, » zei Emily vastberaden, zich tot de fotograaf wendend. « We kunnen nu verder. »
Een paar dagen later verscheen haar moeder opnieuw, met enveloppen.
« Dit zijn de betalingen voor de receptie en de zaal, » zei ze zachtjes. « Alles is zo duur, Emily. Hoe ga je dat betalen? »
« Mam, het is mijn bruiloft. Begin er niet aan, » antwoordde Emily scherp. « Je zou dankbaar moeten zijn dat ik je laat helpen. »
« Je wilt mijn geld, » zei haar moeder zachtjes, « maar je schaamt je voor me. Hoe zijn we hier terechtgekomen? »
Die avond uitte Emily haar ongenoegen tegenover haar beste vriendin.
« Ga je je moeder nou echt verbergen? », vroeg haar vriendin verbijsterd.
« Ik verberg haar niet », hield Emily vol.
