Mijn 47e verjaardag verliep in stilte, met slechts drie borden op tafel, een onaangeroerde stoel en een stille echo van de dochter met wie ik al twee jaar niet had gesproken.
Elke verjaardag bereid ik deze plek nog steeds voor haar voor, alsof ik haar met een eenvoudig gebaar weer terug kan brengen.
Toen ik die avond in de stilte van de keuken een wens fluisterde, had ik geen idee dat het antwoord al die tijd op me lag te wachten, ergens verstopt in een oude la.
Na de afwas stuitte ik op een verjaardagskaart die ik nog nooit eerder had gezien. Hij was van mijn dochter Karen en bevatte oprechte excuses, lieve woorden en een adres in Canada. Mijn handen trilden bij het lezen van elke regel. Ze had me tenslotte niet uit haar leven verbannen; de boodschap had me gewoon nooit bereikt. Voor het eerst in jaren voelde ik iets warms en levends in mijn borst.
