Een week voor Kerstmis hoorde ik dat mijn familie van plan was mij in te huren als oppas voor de kinderen van hun gasten. Dus veranderde ik mijn plannen. Op 24 december belde mijn moeder: « Waar ben je? » Ik lachte en adviseerde haar om niet op me te wachten aan de cateringtafel.
Mijn naam is Margot en op mijn 32e heb ik een succesvolle carrière opgebouwd als evenementenplanner. Ik organiseer perfecte bijeenkomsten voor anderen en zorg er altijd voor dat de kerstdagen met mijn gezin vlekkeloos verlopen. Dit jaar was ik extra enthousiast toen ik mijn moeder en broers en zussen hoorde smeden om mij op hun vijf kinderen te laten passen, zonder het zelfs maar te vragen. Het verraad raakte me diep, maar in plaats van confrontatie koos ik voor iets beters. Familie is ingewikkeld.
Mijn eiland is absoluut mijn eiland. Op het eerste gezicht lijken we close, het soort dat elkaar op zondagavond ontmoet en nooit een verjaardag mist. Maar onder deze perfecte façade schuilt een dynamiek die ik pas jaren later herkende. Ik ben het middelste kind in ons gezin, met drie broers en zussen.
Mijn oudere zus, Abigail, is een perfectionist en heeft een tweeling, zevenjarige zonderlingen genaamd Jackson en James, die ze op de een of andere manier als ware engeltjes beschouwt. Mijn jongere broer, Thomas, heeft drie kinderen met zijn vrouw Penny: Sophie van negen, Emma van vijf, de jongste, en Lucas van drie. En dan is er nog mijn altijd alleenstaande Margot, een betrouwbare dochter die altijd klaarstaat voor familiebijeenkomsten.
Mijn moeder, Linda, die vijf jaar geleden weduwe werd toen mijn vader plotseling aan een hartaanval overleed, rekent meer op mij dan ik soms gepast vind. Mijn vader is altijd mijn steunpilaar geweest, degene die het opmerkte als anderen me ongevraagd hun tijd gaven. Zonder hem was de balans anders. Mijn rol als gezinscoördinator was niet iets wat ik zelf had gekozen, maar die ontwikkelde zich vanzelf dankzij mijn organisatorische vaardigheden.
Ik begon klein en hielp met het Thanksgiving-diner toen mijn moeder het moeilijk had na de dood van mijn vader. Toen kwam Pasen, toen Kerstmis, en uiteindelijk werd ik op de een of andere manier verantwoordelijk voor de planning, uitvoering en vaak zelfs de financiering van elke familiebijeenkomst. Ondertussen heb ik mijn evenementenbedrijf van de grond af opgebouwd, beginnend met kleine verjaardagsfeestjes en vervolgens uitgebreid naar bedrijfsevenementen en bruiloften, waar nu hoge prijzen voor worden gevraagd.
