Ze gaf me een klap voor 150 mensen… en mijn eigen familie, de klacht tegen mij, de stille toespraak.
Ik weet niet waar alles wat misging vandaan komt.
Vandaag is een officiële dag, ik ben een mens. Iedereen applaudisseert. De toespraken volgen elkaar op. Mijn shampoo zit er nog op en ik draag een witte jurk, de jurk die ik maanden geleden heb uitgekozen, over deze dag.
Toen stond ze op.
Een vrouw in een marineblauw pak. Elegant. Rechtopstaand. Kalm. Te kalm.
Tot nu toe was ze nog niet eens fatsoenlijk begroet. Ze zat aan een tafeltje ver van ons vandaan, maar ze was niet eens beschikbaar, ze wist niet eens wie haar had uitgenodigd.
