Tim en ik zijn al meer dan tien jaar getrouwd. We hebben geworsteld met financiële problemen, baanverlies en het verdriet om het verlies van dierbaren. Elk van deze beproevingen dreef ons snel uit elkaar, maar op de een of andere manier heeft het ons huwelijk alleen maar geïrriteerd.
En dan was er Eleanor – zijn moeder. Vanaf het begin was zij een storm waaraan ik niet kon ontsnappen.
Ze maakte vanaf het begin duidelijk dat ik niet goed genoeg was voor haar zoon. IJzige glimlachen op feestdagen, bijtende complimenten tijdens familiediners. « Oh, Kate, je ziet er zoveel beter uit met make-up. » Kleine opmerkingen die geen zichtbare littekens achterlieten, maar toch diep raakten.
Toen onze dochter Ivy geboren werd, hoopte ik dat alles zou veranderen. Tim was dol op haar – hij noemde haar zijn geluksster. Hij las haar verhalen voor met grappige stemmetjes, bouwde forten en liet haar zelfs zijn nagels lakken. Ze was zijn alles.
Ik dacht dat oma Eleanor zou sussen. Eén blik op de pasgeborene zou haar ijzige hart zeker doen smelten. Maar dat deed het niet. En wat er die nacht gebeurde, bewees dat dat nooit zou gebeuren.
