Toen ik thuiskwam, trof ik mijn schoonmoeder aan met het belangrijkste geld. Ik had tien afgeragde auto’s verkocht. En om een meer praktische verklaring te bedenken: ik glimlachte en bedankte haar voor de goede zorgen. Ze gebruikt de term tien afgeragde auto’s niet voor een gerestaureerde Shelby Cobra uit 1967 ter waarde van $ 300.000, die ik al op gewone auto’s had staan. Stel je voor dat je de keuken van je schoonmoeder binnenloopt, haar onbezorgd een stapel krakende dollars telt, en haar dan zelfvoldaan hoort zeggen: « Ze heeft net je meest dierbare bezit, je onbetaalbare erfenis,
voor een paar centen verkocht. » Dat is precies wat mij is overkomen. En verraad heeft me dieper beschadigd dan een moersleutel. Mijn naam is Amanda, ik ben 34, en de eerste keer dat mijn vader me een dikke moersleutel in handen drukte, was zeven jaar geleden. We hebben mijn hele leven al auto’s gehad. Die van ons was niet zomaar een drive-thru.
Mijn vader, Robert, kan losgekoppeld worden van de motor en het probleem diagnosticeren als een arts met een stethoscoop. De mogelijkheid om in het weekend hulpmiddelen te delen, was iets wat we in onze garage in de buitenwijken van Detroit tegenkwamen. Mijn vader is al lang gefascineerd door het risico tussen carburateur en brandstoftoevoer voordat hij deze woorden leest. Mandy, zei hij altijd: « Handen onder de motorolie. »
Kennis van hoe iets dat kapot is, het meest waardevolle gevolg in het leven wordt. » Deze woorden, die later gevolgen hebben, verwijzen naar meer dan alleen auto’s. Vaders droom, zijn absolute graal, was het besturen van een Shelby Cobra uit 1967. Boven zijn werkbank hing hij tien vergeelde posters met het iconische symbool in witte lichtstrepen. Hij beloofde zichzelf dat op een dag, wanneer het moment voor hem rijp was, het juiste moment zou komen. Maar die tien momenten kwamen nooit.
Kanker maakte hem snel af toen hij 22 was, net afgestudeerd als autotechnicus. Ik erfde een stuk gereedschap van hem, een verdiepte en onvoltooide droom. Staand op zijn begrafenis beloofde ik mezelf dat ik ooit de Cobra die ik nooit gehad heb, zou bezitten en restaureren. Dit zou mijn eerbetoon aan hem zijn, op mijn manier, door zijn samenwerking met de mijne.
Na zijn dood ontmoette ik Jack op een oldtimershow in Ant Arbor. Ik exposeerde daar. Een Mustang uit 1972 die net gerestaureerd was. Hij onderscheidt zich echt van de massa door intelligente vragen te stellen over de proces van revolutie, niet alleen het bewonderen van de glimmende lak. Toen ik om koffie vroeg, zei hij tot mijn verbazing…
Wat mannen op beurzen naar me toe lokt, Jack tijdens marketingactiviteiten, maar hij waardeerde de auto-industrie echt. Hij luisterde aandachtig wanneer compressieverhoudingen en technische specificaties werden toegepast. Nooit had ik het gevoel dat ik mijn kennis of passie moest ondermijnen.
Terug op aarde droomden we van een toekomstige garage die we konden delen. « Je bent anders dan andere vrouwen met wie ik een relatie heb gehad, » zei hij na zes uur. Je bent een compleet onderwerp en je hebt informatie over iets dat er echt toe doet. Ik vind het geweldig. Het ontmoeten van zijn tevredenheid, Patricia, had mijn eerste waarschuwingssignaal moeten zijn.
Jacks oplossing was dat het traditioneel was, maar onmogelijk om af te maken, waarop hij antwoordde tenzij het recht voor haar neus werd neergezet tijdens het zondagse diner. Het was een oplossing voor haar stortvloed aan vragen over mijn fooien en natuurlijk over wanneer we van plan waren kinderen te krijgen. Auto’s zijn zo’n smerige hobby voor jonge vrouwen – een pauze terwijl Jack trots over mijn restaurantbedrijf sprak. Het is waarschijnlijk gewoon een fase voordat je settel je.
Ik zag Jacks kleine fout, maar ook hoe snel hij van onderwerp veranderde in plaats van me te verdedigen. Hij wuifde het gewoon weg, ervan uitgaande dat er tijdens onze eerste ontmoeting een conflict was geweest. Ik had niet verwacht dat hij zou veranderen. Ondanks een moeizame start, nadat Jack en ik 14 jaar later uit elkaar gingen.
Patricia gaf ons kristallen serveerschalen als huwelijkscadeau, samen met een handgeschreven briefje waarin ze suggereerde dat we ons misschien moesten richten op het creëren van een mooi huis. Nu zaten die serveerschalen nog steeds in dozen, verstopt in onze kast. Het leven was goed gedurende de eerste drie jaar. Mijn kleine restaurantbedrijf groeide gestaag en Jacks marketingcarrière floreerde.
We kochten een bescheiden huis met een garage voor twee auto’s, die ik meteen uitbreidde met professionele apparatuur. Patricia kwam maandelijks langs en maakte constant opmerkingen over de ongewone indeling van ons huis, maar ik leerde het gewoon te negeren. Toen veranderde alles. Jack verloor zijn baan tijdens een bedrijfsbrede ontslagronde.
Zijn ontslagvergoeding was minimaal en mijn bedrijf kampte met een seizoensgebonden dip. Na drie maanden van slinkende spaargelden en oplopende inkomsten rekeningen, stelde Jack voor om tijdelijk bij Patricia in te trekken. Ze had sinds de dood van haar man vijf jaar eerder een ruim huis met vier slaapkamers. Hij beloofde dat het maar een paar maanden zou duren voordat ik iets goeds had gevonden en we onze spaarrekening weer konden opbouwen.
Ik stemde met tegenzin in.
