Het gefluister van het kleine meisje was nauwelijks luider dan het geluid van het kletterende zilverwerk in Le Jardin, het meest exclusieve restaurant van de stad. Richard Hale, miljardair en CEO van Hale Industries, stond als aan de grond genageld in de retailwereld. De dreiging hing boven het kind aan zijn tafel – een zevenjarig meisje. Haar jurk was verschoten en opgelapt, haar schoenen versleten, haar ogen wijd open van angst en honger.
« Restjes? » vroeg Richard zachtjes, terwijl hij probeerde toegang te krijgen tot het elektriciteitsnet.
De ober rende beschaamd naar haar toe. « Meneer, het spijt me… »
Richards hand bij de hand. « Oké. » Terug naar het meisje. « Hoe heet u? »
« Maya, » fluisterde ze. « Ik vraag niet veel. Alleen… als u niet alles opeet. »
Haar woorden zweefden door de stroomuitval heen – nachten waarop haar moeder werd opgegeten, door de mogelijkheid om opgegeten te worden, dagen waarop de knagende honger in haar buik de mogelijkheid van hulp vervaagde. Hij herkende zichzelf in haar en er veranderde iets in hem. « Ga zitten, » zei hij, terwijl hij een stoel naast zich trok. De gasten hapten naar adem, merkten verrast op dat anderen afkeurend hun hoofd schudden. Richard leidde hen weg.
Twee borden pasta en manden brood landden op tafel. Maya eerst snel, maar toen was ze bang dat het eten zou verdwijnen. Tussen de happen door vroeg Richard:
« Waar is je familie? »
De vork bleef in de lucht hangen. « Alleen ik en mama. Ze is ziek. Ze kan niet werken. »
Richard leunde achterover in zijn stoel, een besef van de realiteit sneed door hem heen. Hij was hier gekomen om een belangrijke gebeurtenis te bespreken, maar dat deed er nu niet meer toe. Wat telde, was het kleine meisje naast hem – en wat er met haar zou gebeuren als hij deze tafel verliet.
« Waar woon je, Maya? » vroeg hij zachtjes.
