Mijn man en ik zouden een team moeten zijn toen we ons eerste kind kregen, maar in plaats daarvan keerde hij zich tegen me. Zijn gedrag werd met de dag erger en ik stond op het punt hem te verlaten – totdat er iets schokkends gebeurde waar onze hele familie bij was. Gelukkig redde een onverwachte interventie ons huwelijk.
Alleen ter illustratie
Onlangs beleefde ik, Mary (25), een van de meest gênante en tegelijkertijd eyeopener van mijn leven. Maar voordat ik daarop inga, wil ik even terugblikken. Mijn man, Jake (29), en ik kregen drie weken geleden onze prachtige dochter Tilly .
Ze is mijn hele wereld. Maar hier is het probleem: telkens als ik Jake vraag om haar te helpen, wuift hij me weg met hetzelfde excuus:
“Laat me maar ontspannen, mijn vaderschapsverlof is zo kort.”
Ik heb in mijn eentje eindeloos slapeloze nachten doorstaan en geprobeerd de constante zorg die onze baby nodig heeft, bij te houden. Het is veel vermoeiender dan ik ooit had gedacht.
Tilly slaapt amper langer dan een uur achter elkaar, en Jake heeft haar sinds haar geboorte nog niet één keer in de gaten gehouden. Wat me het meest raakt, is dat hij me vóór de geboorte beloofde dat we de ouderlijke taken gelijkwaardig zouden verdelen. Maar de laatste tijd is zijn idee van ‘helpen’ op zijn best minimaal.
Ik ben zo slaapgebrek geworden dat ik soms in slaap val tijdens het koken of de was. Maar afgelopen zaterdag ging het te ver – en dat moment veranderde alles.
Om Tilly’s verjaardag van een maand te vieren, organiseerden we een klein feestje bij mijn moeder thuis. Het moest een feestelijke gebeurtenis worden waarop onze beste vrienden en familie eindelijk ons kleine meisje konden ontmoeten.
Terwijl het feest vorderde, was Jake overal, kletsend met iedereen, genietend van de aandacht. Op een gegeven moment hoorde ik hem opscheppen:
« Ik had dit vaderschapsverlof nodig, omdat ik me niet kon voorstellen hoe uitgeput ik zou zijn door het werk en de zorg voor de baby. »
