Ik kon mijn oren niet geloven. Mijn hart zonk in mijn schoenen, maar ik was te moe om hem daar, waar iedereen bij was, te confronteren.
Ik probeerde te blijven glimlachen, me te mengen en te doen alsof alles goed ging. Maar mijn lichaam had de limiet bereikt. De kamer begon te tollen, mijn huid werd klam en voor ik het wist, werd alles zwart. Ik viel midden in het feest flauw.
Toen ik bijkwam, werd ik omringd door bezorgde gezichten. Mijn familie hielp me overeind en iemand gaf me een stuk taart, met de mededeling dat het misschien mijn suikerspiegel zou helpen. Ik probeerde iedereen gerust te stellen dat het goed met me ging, alleen moe, maar toen ik opkeek, zag ik Jake fronsen.
Alleen ter illustratie
Ik kon niet precies zien wat zijn uitdrukking betekende, maar ik had het beklemmende gevoel dat hij zich meer zorgen maakte om zijn imago dan om mij. Iedereen bleef maar over me zeuren, ondanks mijn aandringen dat het goed met me ging. Ik was er zo aan gewend geraakt om alles alleen te doen dat het bijna vreemd voelde om hulp van anderen te accepteren.
De rit naar huis was pijnlijk stil. Toen we eenmaal binnen waren, ontplofte Jake.
Hij was woedend – niet omdat hij zich zorgen om me maakte, maar omdat hij dacht dat ik hem in verlegenheid had gebracht. Hij liep heen en weer door de keuken, zijn stem scherp en boos.
« Zie je niet hoe ik er nu uitzie? Iedereen denkt dat ik niet goed voor je zorg! »
Ik was verbijsterd. Hij dacht niet aan mijn gezondheid of onze baby, maar alleen aan zijn reputatie. Ik was te uitgeput om ertegenin te gaan, dus ging ik meteen naar bed. Dat beledigde hem blijkbaar nog meer.
De volgende ochtend negeerde hij mij en de kleine Tilly volledig. Hij zat mokkend in huis, verteerd door zelfmedelijden. Toen ik eindelijk probeerde met hem te praten, zei ik zachtjes:
« Ik ben hier niet de vijand, Jake. Ik moest rusten, dat is alles. »
Maar hij spotte en schoot terug,
« Je snapt het niet, hè? Ga jij maar slapen terwijl ik met de schaamte blijf zitten! »
