k ben 35 en mijn jongere zus van 29 is afgelopen weekend getrouwd. Onze relatie is altijd al wat hobbelig geweest – zij is erg gefocust op uiterlijk, een beetje perfectionistisch en staat graag in de schijnwerpers. Ik ben het tegenovergestelde: rustiger, praktischer en niet zo’n fan van aandacht. Toch heb ik altijd geprobeerd er voor haar te zijn. Toen ze vorig jaar verloofd raakte, zei ik dat ik haar zou helpen waar ik kon.
Ongeveer vier maanden geleden vroeg ze of ik haar huwelijksreis wilde betalen. Haar verloofde was net ontslagen en ze zaten krap bij kas. Het gaat financieel goed met me, dus ik heb haar $ 3.000 cadeau gedaan voor de reis – maar ik heb duidelijk gemaakt dat ik het tussen ons wilde houden. Ik ben niet iemand die graag opschept en ik wilde niet dat het een groot gebaar zou worden. Ze beloofde het privé te houden.
Spoel door naar de huwelijksreceptie, alles is perfect totdat mijn zus de microfoon pakt. Ze begint mensen te bedanken, en dan, uit het niets, verstijf ik als ze een « grapje » maakt over hoe ik « eindelijk ergens nuttig voor ben » en « mijn weg naar het huwelijksfeest heb gekocht door de huwelijksreis te financieren.
