De opmerking die diep sneed
Enkele minuten voordat onze gasten arriveerden, bekeek mijn man me van top tot teen met een grijns. « Draag je dat nou echt? » zei hij, zijn stem scherp genoeg om de stilte te doorbreken. Ik verstijfde, mijn hand zweefde boven de slakom. Daniel stond aan de toonbank, zijn mond vertrok tot een wrede grijns. « Je ziet er belachelijk uit – alsof je huisvrouwtje speelt, » voegde hij eraan toe.
Een hartslag lang kon ik geen adem halen. De klok tikte. Het gebraad siste in de oven. De wereld leek zich te sluiten rond het bonzen van mijn pols. Zijn collega’s van het bedrijf zouden elk moment hier zijn. Ik had de hele dag schoongemaakt, gekookt en gedaan alsof ons huwelijk niet doormidden brak.
« Daniel, » fluisterde ik met vaste stem, « praat alsjeblieft niet zo tegen me. »
Hij spotte en nam langzaam een slokje whisky. « Geef me dan geen redenen meer om dat te doen. Misschien als je beter je best deed… »
Ik draaide me om voordat hij kon afmaken. Terugvechten zou hem alleen maar voeden. Hij leefde op controle – op het feit dat hij me klein maakte. En vanavond kon ik hem geen scène laten beginnen. Zeker niet met de helft van zijn bedrijf op komst.
Dus ik hield mijn mond. Maar vanbinnen veranderde er iets.
Kiezen voor stilte, kiezen voor mezelf
Ik zag mijn spiegelbeeld in het keukenraam: gezwollen ogen, warrig haar, een met boter besmeurd schort. Voor het eerst zag ik niemand om goedkeuring smeken. Ik zag een vrouw die klaar was met smeken.
