Toen de deurbel ging, glimlachte ik. Ik heette elke gast welkom, zorgde ervoor dat hun glazen vol waren en lachte op de juiste momenten. Daniel deed dat ook – zijn charmante masker stevig op zijn plaats. Voor iedereen waren we het perfecte stel in ons huis in Dallas.
Hij speelde de presentator. Ik speelde mee. En ik wachtte.
Het geheim in de lade
Terwijl Daniel met zijn partners lachte, glipte ik met bonzend hart naar boven. Ik opende de la waar hij de dossiers bewaarde – zijn stille beleggingsrekeningen, waarvan hij dacht dat ik er niets van wist. Ik kopieerde alles naar een usb-stick, stopte die in mijn bh en ging weer naar beneden, net toen het dessert op tafel kwam.
Tegen de tijd dat Daniel het glas hief om te toosten op « mijn fantastische vrouw », glimlachte ik liefjes. Hij wist het nog niet, maar de grond onder zijn voeten was al weggezakt.
Dageraad en een besluit
De volgende ochtend werd Daniel zelfvoldaan en uitgedroogd wakker, zich er niet van bewust dat zijn dubbele financiën nu op mijn laptop stonden. Jarenlang had hij me afhankelijk gehouden – geen aparte bankrekening, geen carrière, alleen « zijn kleine huisvrouw ». Die flashdrive voelde als een sleutel die in een lang gesloten deur werd gedraaid.
Bij zonsopgang belde ik Maya, mijn studievriendin die als paralegal in Austin werkte. We hadden elkaar jaren niet gesproken – vooral omdat Daniel haar niet mocht. « Ze heeft een slechte invloed, » zei hij altijd. Misschien wel voor hem.
« Kom hier, » zei Maya zonder aarzelen. « Ik help je wel. Neem de dossiers mee. »
Het huis verlaten, mijn zenuwen in bedwang houden
Ik wachtte tot Daniel naar kantoor was vertrokken en pakte toen een kleine koffer in: kleren, mijn laptop en de usb-stick. Mijn handen trilden toen ik mijn trouwring afdeed en op de toonbank liet liggen. Even voelde ik een schuldgevoel. Ik had ooit van hem gehouden. Maar liefde kan niet leven waar vernedering heerst.
De rit naar Austin was een waas van herfstzonlicht en angst. Ik bleef zijn belediging, zijn grijns, de manier waarop onze gasten om zijn grappen hadden gelachen, herhalen. Ik had tien jaar lang een leven opgebouwd rond zijn comfort. Nu was ik bezig een uitgang te creëren.
Maya’s deur en een reddingslijn
