Hier is een natuurlijke, vloeiende en leesbare vertaling naar het Frans:
Advertentie
—
Mijn naam is Harper Lewis, ik ben 34 jaar oud en ik woon in Seattle, Washington. Overdag ben ik financieel directeur van een luxe interieurontwerpbureau. ‘s Avonds ben ik de vrouw van Mason – mijn jeugdliefde, degene die ik beschouwde als de liefde van mijn leven. We waren elf jaar samen, waarvan zes jaar getrouwd. Ik dacht dat niets onze band ooit zou kunnen verbreken. Maar soms begint het einde niet met een spectaculaire ruzie. Soms is het slechts een glimp van een bericht op een vergrendelscherm.
Die ochtend zag ik, net als zovelen, haar iPhone oplichten op de rand van de gootsteen. Er verscheen een bericht, ondertekend door een naam die ik niet herkende. « Ik kan niet wachten tot het weekend. De hut, de wijn en dat roze kanten setje. Ik tel de uren af. »
Advertentie
Ik verstijfde. Achter de matglazen deur hoorde ik het water over de rug van mijn man stromen, onder de douche, die zich klaarmaakte voor zijn werk alsof er niets was gebeurd. Wat ik voelde was geen schok. Het was een bevestiging.
(Uitzicht op een druk plein)
Ik vermoedde het al een tijdje. De last-minute « zakenreisjes » die me in het weekend alleen lieten. Zijn telefoon, die hem nu zelfs onder de douche vergezelde. Het nieuwe wachtwoord op zijn computer. En zijn blik – ooit zo warm – die nu dwars door me heen ging, alsof ik niets meer was dan een schilderij aan een muur waar hij genoeg van had.
Ik waste mijn gezicht, droogde mijn handen af en deed mijn make-up. Mijn handen trilden niet. Toen ik de badkamer uitkwam, zag ik Mason voor de spiegel staan, zijn stropdas strikkend. Hij glimlachte naar me.
« Dit weekend heb ik een cliëntenseminar in Portland, » zei hij, terwijl hij zijn kraag recht trok. « Ik ben zondag laat thuis. »
Ik knikte. « Vergeet geen warme jas mee te nemen. De nachten zijn daar koel, » antwoordde ik neutraal. Ik zei niets over het bericht. In mijn gedachten begon zich al iets anders te ontwikkelen.
