Het scherpe geluid van een zware plons verscheurde de stilte van de middag. Even dacht ik dat er misschien een stoel was omgevallen, of dat een van de honden erin was gevallen. Maar toen zag ik het – Lily’s wit-roze naaimachine die onder het kabbelende water wegzakte, met bellen die omhoog stegen terwijl het zonlicht op de metalen plaat weerkaatste. Daarna volgde de gil van mijn dochter.

« Nee! » riep ze, terwijl ze naar het zwembad rende. Tranen stroomden over haar wangen voordat ze de rand bereikte.

« Die is van mij! Mam, dat is mijn naaimachine! »

Ik verstijfde in de deuropening, de boodschappentassen hingen nog steeds in mijn handen. Buiten stond mijn ex-man Mark met zijn armen over elkaar, een uitdrukkingsloze blik, zijn ogen afkerig van die van onze dochter. Naast hem glimlachte Rachel – zijn nieuwe vrouw, Lily’s stiefmoeder.

« Ze had een lesje nodig, » zei Rachel met een ijskoude toon. « Misschien luistert ze de volgende keer wel als haar wordt opgedragen haar klusjes te doen. »

Lily zakte op haar knieën naast het zwembad en reikte hulpeloos naar het water terwijl haar naaimachine onder het wateroppervlak verdween. Het had haar zes maanden gekost om ervoor te sparen – oppassen, handgemaakte tassen online verkopen, alles uit de kast halen wat erin zat. Die machine was haar droom, haar ontsnapping.

Mark begon: « Rach, misschien was dat wel… »
« Niet doen, » snauwde ze. « Je was het er toch mee eens dat ze verwend is. »