Hij zei niets. Hij bewoog niet.

Ik zette de tassen langzaam neer, mijn hart bonkte in mijn oren. « Dus jullie vonden allebei dat de juiste straf was om haar eigendom te vernielen? Omdat ze niet snel genoeg veegde? »

Rachels grijns bleef. « Het is maar een machine. Ze komt er wel overheen. »

Lily’s snikken scheurden iets in me open. Ik liep naar haar toe, knielde naast haar neer en legde mijn hand op haar rug. Haar lichaam trilde onder mijn aanraking. Het blauwe water glinsterde, spottend in zijn kalmte. Op de bodem lag de machine als een grafsteen voor haar harde werk.

Ik keek op naar Rachel. « Denk je dat dit haar iets zal leren? »
« Ja, » zei ze met haar armen over elkaar. « Respect. »

« Perfect, » antwoordde ik, rechtopstaand. « Dan zul je het begrijpen als ik jullie beiden leer hoe het voelt om iets belangrijks te verliezen. »

Haar glimlach verdween.

Die nacht lag ik wakker en staarde naar de plafondventilator die door de duisternis sneed – langzaam, gestaag en meedogenloos. De scène speelde zich af in mijn hoofd: Rachels grijns, Marks stilte, Lily’s gebroken hart. Elk beeld wakkerde het vuur in mijn borst aan.

Lily had zichzelf in slaap gehuild in mijn bed, weer klein opgerold, haar kussen klam. Ik zag de eeltplekken op haar vingers – kleine tekenen van haar inspanning. Al dat werk, in seconden tenietgedaan in naam van de ‘discipline’.

Ik wist dat ik de naaimachine niet kon redden. Maar ik kon wel iets anders herstellen: het evenwicht.

De volgende ochtend belde ik Mark. « We moeten praten. »
Hij zuchtte. « Anna, Rachel is misschien te ver gegaan, maar… »
« Maar je stond daar, » viel ik hem in de rede. « En nu zullen jullie allebei leren hoe dat voelde. »
« Anna, » kreunde hij, « maak hier geen groot probleem van. »