Ze lachten me uit tijdens de reünie, totdat hun echtgenoten opdoken en me begonnen te begroeten.
Anna stond met bonzend hart voor het Grand Hotel. Vijfentwintig jaar waren verstreken sinds haar afstuderen, maar de pijn van eerdere plagerijen bleef hangen.
Haar elegante zwarte jurk voelde als een pantser, maar twijfels bleven haar bevangen. Zouden ze het verlegen meisje zien dat ze eerder had gezien? Ze klemde haar tas vast en dacht aan de woorden van haar man. « Laat zien wie je bent! » Anna haalde diep adem en ging naar binnen.
De reünie zou alles veranderen. Anna’s hakken tikten op het gepolijste marmer van de balzaal van het Grand Oak Hotel. De lucht was gevuld met het gezoem van de gesprekken van haar klasgenoten, een mengeling van gelach en het klinken van glazen.
Ze keek de kamer rond en zag bekende gezichten, inmiddels ouder. Haar hart bonsde, maar ze hield haar hoofd omhoog. Thuis drong haar man, Sergei, erop aan dat ze die avond feest zou vieren.
« Je bent dat meisje niet meer, » zei hij, terwijl hij een warme hand op haar schouder legde. Anna, een gedecoreerde kolonel van het leger, leidde elite-eenheden met onwrikbare vastberadenheid. Toch voelde ze zich hier weer als een stille tiener, die zich in de bibliotheek verstopte om aan wrede fluisteringen te ontkomen.
Ze streek haar zwarte jurk glad en haar eenvoudige leren horloge ving het licht. De uitnodiging was een paar weken geleden aangekomen en bracht herinneringen terug aan de Klenovaya School. Anna weigerde bijna, maar Sergei’s woorden galmden door haar hoofd.
« Toon ze je kracht. » Nu was ze hier, in Kiev, klaar om het verleden onder ogen te zien. De stem sneed door het lawaai heen.
Anna? Anna Kowalczuk? Het was Wiktoria Rybak, haar jarenlange kwelgeest, die met een charmante glimlach op haar af kwam glijden. Haar blonde haar was in een perfecte knot naar achteren getrokken. Haar jurk was geborduurd met pailletten.
Een eeuwigheid verstreek, iedereen nog steeds verzonken in zijn eigen kleine wereldje. Haar blik gleed over Anna’s bescheiden kleding en een kleine glimlach verspreidde zich over haar gezicht. Anna forceerde een kalme glimlach.
« Victoria, leuk je te zien. » Haar stem was kalm, maar diep van binnen deden oude wonden pijn. Victoria’s groep, Sofia Kravchuk en Polina Levitskaya, voegde zich bij haar, hun blikken scherp.
« Werk je nog steeds, Anna? » vroeg Sofia klaaglijk. « Mijn man zegt dat het gênant is om op onze leeftijd te werken. » Haar diamanten oorbellen fonkelden toen ze voorover boog.
Anna knikte. « Ik vind mijn werk leuk. » Ze zei niets meer en negeerde hun gesmoorde gelach.
De kamer was gevuld met nostalgie, maar voor Anna was het een slagveld. Ze nam een slokje wijn om tot rust te komen. Ze was niet van plan iets te bewijzen.
Tot ziens. Anna liep door de balzaal van het Grand Oak Hotel, haar zwarte jurk vormde een subtiel contrast met de gloed om haar heen.
De lucht was vol van het gebabbel, maar ze voelde iemands doordringende blik op haar gericht. Victoria’s stem klonk weer, scherp en lief. « Anna, dat horloge – je draagt dat oude nog steeds. »
Haar groep giechelde, hun sieraden glinsterden onder de kroonluchters. Anna’s vingers raakten de leren riem aan die ze haar op haar eerste missie had gegeven. « Hij staat me goed, » zei ze kalm.
Ze liet zich er niet door afleiden. Aan een rustiger tafeltje nipte Anna van haar wijn en luisterde ze naar het gefluister van Victoria’s gezelschap. « Dezelfde Anna, » mompelde Sofia.
« Nog steeds dezelfde, gewone vrouw. Haar man moet een niemand zijn, » viel Polina haar bij. Geen wonder dat ze nog steeds werkt.
Hun woorden deden pijn, maar Anna’s gezicht bleef onbewogen. Jarenlang bevelvoeren over troepen in chaos hadden haar geleerd haar pijn te verbergen. Ze dacht aan Sergei, aan zijn kalme stem.
« Je bent genoeg. » Dit gaf haar kracht. Naarmate de avond vorderde, werden de spotternijen brutaler.
Sofia’s echtgenoot, Pavel, kwam aanlopen, onberispelijk gekleed en neerbuigend glimlachend. « Anna, toch? » Sofia had het over jou gehad. « Ben je nog ergens mee bezig? » Zijn toon suggereerde verslagenheid.
Anna keek hem in de ogen. « Ik dien in het leger, het geeft me voldoening. » Paul knipperde met zijn ogen en glimlachte toen breed.
« Het leger? Het moet zwaar zijn voor je man, » Anna’s glimlach vervaagde niet. « We redden het wel. » Ze nam niet de moeite om het uit te leggen, tenminste niet aan hem.
Victoria kwam dichterbij, haar met pailletten bezette jurk glinsterde in elk licht. « Anna, heb je me verteld wat je man doet? » Haar stem klonk vol en betoverend. Anna antwoordde kalm…
