Leven op de boerderij
Ons leven op de boerderij was altijd eenvoudig, ritmisch en eerlijk geweest – afgemeten aan zonsopgang en zonsondergang, aan planten en oogsten, aan de vriendelijke taal van dieren. Mijn man en ik hadden deze plek uit het niets opgebouwd: een lappendeken van schuren, hekken en fruitbomen, aan elkaar geregen door hard werken en liefde.
Elke ochtend hing de geur van bewerkte grond in de lucht. Koeien loeiden zachtjes bij zonsopgang, kippen kakelden bij het hok en varkens wroetten vrolijk in hun hok. Maar tussen al onze dieren viel er één op: onze merrie.
Ze was niet zomaar een deel van onze boerderij. Ze was het hart ervan. Haar vacht glansde als een gepoetste kastanje in de zon, haar ogen waren diep en veelbetekenend. Ze had een gratie waardoor elke beweging doelbewust aanvoelde, alsof ze zich bewust was van haar eigen schoonheid.
Ze werkte hard wanneer nodig, maar verloor nooit haar zachtaardigheid. Als een van ons zich neerslachtig voelde, kwam ze stilletjes dichterbij en blies warme lucht in onze handen alsof ze ons eraan herinnerde dat we niet alleen waren. Na verloop van tijd werd ze meer dan een paard. Ze werd een familie.
De vreugde die alles veranderde
Toen ik hoorde dat ik zwanger was van ons eerste kind, klonk er een golf van vreugde door het huis als vogelgezang bij zonsopgang. Jarenlange hoop, eindelijk vervuld. We kregen een zoon.
De gedachte hem hier op te voeden, te midden van velden, dieren en de open lucht, vervulde me met ontzag. Elk aspect van ons leven leek plotseling te gloeien met een nieuwe betekenis.
De merrie was de eerste die de verandering in mij opmerkte. Ik had het nog aan niemand verteld – zelfs niet aan mijn man – toen ze zich anders begon te gedragen. Ze volgde me op de voet door de paddock, observerend en bewakend.
Toen, op een ochtend, terwijl ik mijn hand op mijn nog steeds platte buik legde, kwam ze dichterbij en drukte zachtjes haar oor tegen mijn buik. Ze stond doodstil, alsof ze luisterde. Toen ze eindelijk haar hoofd ophief, liet ze een zacht, zacht gehinnik horen dat bijna klonk als een belofte.
