Mikhail was een kleine, knappe man van middelbare leeftijd. Hij erfde de grote, expressieve ogen van zijn moeder en de sterke, uitgesproken kin van zijn vader.
Als kind werd hij beschouwd als een knappe jongen, perfect voor portretten. Op school was Mischa nogal terughoudend en erg serieus. Hij haalde alleen maar tienen en ging zelfstandig naar de universiteit.
Nu, met de helft van zijn leven achter zich, keek hij terug en besefte hij dat hij waarschijnlijk zoveel gemist had. Hij voelde zich verdrietig en het weer buiten was verschrikkelijk. De wind smeerde regendruppels op het raam.
Het had vier dagen geregend en de weersvoorspelling was niet bepaald rooskleurig – de herfst stond voor de deur. Mikhail parkeerde vlakbij de begraafplaats, stapte uit en sloeg de deur van zijn gloednieuwe, in het buitenland gebouwde auto dicht. Hij had hem pas een jaar geleden gekocht.
Die dag kocht hij twee auto’s: een voor zichzelf en een voor zijn vrouw. Zij had net haar rijbewijs gehaald. Ze reden nogal roekeloos, maar ze vond het wel leuk.
Ze had een zwarte auto met getinte ramen. Dat was precies wat Katerina wilde. Mikhail liep tussen de graven door en probeerde de diepe plassen te vermijden.
Het pad was hem pijnlijk bekend. Als iemand hem had verteld dat hij zo vaak naar de begraafplaats zou gaan, zou hij in lachen zijn uitgebarsten. Mikhail had een hekel aan zulke plekken.
Na de begrafenis van mijn moeder herdacht ik haar liever thuis. Ik ging zelden naar de begraafplaats, maar nu vaker. Katja is vier maanden geleden overleden.
Mijn vrouw is omgekomen bij een ongeluk, in dezelfde zwart getinte auto. Hoe? Niemand weet het. Deskundigen zeiden dat ze de oorzaak niet konden vaststellen; alles is verbrand.
Maar alles was duidelijk. Katia verloor de controle en botste tegen een boom. Door de klap verloor ze haar bewustzijn.
Ze droegen geen gordels; ze gebruikte altijd gordelclips. Ze droeg er zelf ook een ten tijde van het ongeluk. Ze belandde tegen de voorruit, verloor het bewustzijn en stierf in de brandende auto.
Of was ze misschien meteen dood? Dat was de betere optie. Mischa en Katja trouwden spontaan. Ze ontmoetten elkaar en de vonk sloeg over.
Mischa maakte destijds een moeilijke relatiebreuk door en Katja was gewoon een eenling. Ze waren mooi, intelligent en zelfvoldaan. Mikhail werd verliefd op haar en vroeg haar ten huwelijk.
Maar hij wist niet zeker of zijn gevoelens beantwoord werden. Hij had altijd het gevoel dat Katia met hem speelde. En de afgelopen maanden was hij ervan overtuigd geweest dat ze een minnaar had.
Ze waren bijna drie jaar getrouwd. Ze hadden geen kinderen, dus het liep op niets uit. Maar Mikhail haalde Catherine over om een meisje uit een weeshuis te adopteren.
Vanaf het begin verlangde hij wanhopig naar een kind. Maar Katja zei dat ze het erg moeilijk had en dat de artsen haar allang hadden opgegeven. Elk gesprek eindigde in tranen en ruzies.
Katja weigerde zelfs maar een onderzoek of operatie te overwegen. Ze beweerde dat het onderwerp voor altijd voor haar gesloten was. Ze had zich erbij neergelegd dat ze nooit moeder zou worden. Mikhail stond er echter op dat ze een kind uit een weeshuis zou adopteren, anders riskeerde ze een scheiding.
Katja haalde koel haar schouders op. « Nou, laat het dan maar zijn zoals je wilt. » Ze voedde en verzorgde een vijfjarig meisje, maar Mischa herkende geen moederliefde in haar.
Ze aarzelde om iets te doen en raakte geïrriteerd. Op een gegeven moment had hij zelfs het gevoel dat hij haar had gedwongen een kind te krijgen dat ze nooit wilde. Hij huurde ook een goede, ervaren nanny in.
Milana, zijn adoptiedochter, werd al snel verliefd op Alla Igorevna, en Katja slaakte een zucht van verlichting. Het leven gaat door. Katja’s dood was een schok voor hem, vooral omdat hij haar verkoolde skelet moest begraven…
