Toen ik zesendertig werd, fluisterden de buren: « Op zijn leeftijd nog steeds vrijgezel? Ik denk dat hij alleen gaat sterven. »
Het was niet dat ik nooit een relatie had gehad – dat had ik wel. Maar op de een of andere manier leek het nooit te lukken. Na verloop van tijd raakte ik gewend aan eenzaamheid, bracht ik mijn dagen door met het verzorgen van een kleine tuin, het grootbrengen van een paar kippen en het leiden van een eenvoudig, rustig leven aan de rand van een klein stadje in het Middenwesten.
Op een koude namiddag in de winter stopte ik bij de lokale boerenmarkt. Daar zag ik haar – een magere vrouw in versleten kleren, zittend bij de parkeerplaats met haar hand uitgestoken, vragend om eten. Wat mijn aandacht trok was niet haar gescheurde jas, maar haar ogen – zacht en helder, maar vol diep verdriet. Ik liep naar haar toe en gaf haar een broodje en een flesje water. Ze mompelde zachtjes « dankjewel », terwijl ze haar blik neersloeg.
Die nacht kon ik niet stoppen met aan haar te denken. Een paar dagen later zag ik haar weer, zittend op een andere hoek van de stad, rillend van de kou. Ik ging naast haar zitten en begon een gesprek. Ze heette Hannah. Ze had geen familie, geen plek om te wonen en had jarenlang overleefd door van stad naar stad te trekken, bedelend om eten en onderdak.
Er veranderde iets in me. Zonder het te plannen, zei ik tegen mezelf:
« Als je wilt… trouw dan met me. Ik ben niet rijk, maar ik kan je wel een huis en drie warme maaltijden per dag geven. »
Hannah staarde me ongelovig aan. Mensen die langsliepen keken me vreemd aan – een paar lachten zelfs. Maar een paar dagen later zei ze ja. Ik nam haar mee naar huis, onder het toeziend oog van de hele buurt.
Onze bruiloft was kleinschalig – met slechts een paar vrienden, een dominee en een paar tafels vol eten. Maar het gerucht verspreidde zich snel:
« Ethan is met een dakloze vrouw getrouwd? Dat houdt nooit stand. » Het
kon me niet schelen. Het enige wat telde, was de rust die ik diep van binnen voelde.
