Op haar veertiende zat Emily op de veranda van het Huis van haar familie in de buitenwijken van Ohio, een plunjezak aan haar voeten en haar telefoon met een batterij van 12%. De wind droeg de angel van begin November, maar het was niet de kou die haar deed trillen—het was de stilte van achter de gesloten deur.Magische deurwaychild ‘ s geheim
Twee uur eerder stond haar moeder in de keuken, bleek en stijf, met de zwangerschapstest die Emily in de vuilnisbak had gegooid, dubbel gewikkeld in weefsel.
“Je hebt tegen me gelogen,” zei haar moeder, haar stem plat en onbekend. “Al die tijd. Hoe ver al?”
Emily kon niet meteen antwoorden. Ze was het zelf aan het verwerken. Ze had het Carter niet eens verteld, de jongen die ze vier maanden in het geheim had gezien. ‘Acht weken,’ fluisterde ze.
Haar moeder staarde haar aan en wendde zich tot haar stiefvader, Bill, die halverwege was binnengelopen. Hij zei eerst niets, maar stak zijn armen over elkaar.
“Je houdt het niet,” zei haar moeder uiteindelijk.
