De man was amper bij de poort toen hij het geschreeuw van zijn dochter hoorde vanuit de varkensstal achter het huis. De aanblik die hem tegemoetkwam was zo verwoestend dat zelfs een door de strijd geharde soldaat stil moest blijven staan. Maar het was de manier waarop hij met de situatie omging die het perspectief van het hele dorp veranderde. Je kunt honderden kilometers door woestijnen en bergen reizen, maar soms is de afstand tussen twee mensen niet meer dan een brief die de beoogde ontvanger nooit bereikt.
Tomás Herrera zat zwijgend bij het busraam, zijn handen precies zoals ze waren toen de bus de noordelijke terminal had verlaten. Een stoffige maar nette, aardkleurige rugzak rustte tussen zijn benen. Zijn handpalm was licht vochtig, niet van het zweet, maar van het gebruikte papier dat hij vasthield – de blauwe inkt was nu slechts een vlekkerige lijn, bijna krijtachtig. Het was een brief die hij net voor de derde keer had gelezen sinds hij de kazerne had verlaten, en zoals elke keer liet het einde zijn keel altijd droog achter.
Pap, ik heb vanochtend niet ontbeten. Mama Miriam zei dat er geen eieren meer in huis waren, maar ik zag de vrouw die ze verkocht langslopen. Ik stelde geen vragen, want als ik dat wel had gedaan, had ze me wel de tuin in laten gaan. Ik zeg je, als je terugkomt, kun je op de achterdeur kloppen, want de voordeur is op slot. Het handschrift was trillerig, scheef naar links. Elk woord, onhandig geschreven als een kinderhand, nog in ontwikkeling, maar vol vastberadenheid, schreef Alma alsof ze bang was dat iemand de brief zou scheuren, of erger nog, hem niet eens zou lezen.
