Een vader kwam terug van het leger en trof zijn dochter slapend aan in de varkensstal. Niemand had zijn reactie verwacht…

Tomás boog zijn hoofd en bladerde naar de volgende pagina. Elke brief vertoonde tekenen van opengemaakt te zijn. Sommige waren lichtjes gescheurd aan de randen, alsof iemand geaarzeld had om ze te versturen. Eén brief had vlekken die leken op regen, maar Tomás wist dondersgoed dat dit geen storm in een gesloten envelop was. De buschauffeur, een man met grijs haar en een gerimpeld gezicht, slank maar lenig, verbrak plotseling de stilte. « Je bent een soldaat. »

« Die oude rugzak zegt genoeg. » Tomás hief zijn hoofd op, sloot het postpakket en legde het op zijn schoot. « Ja, ik ben net terug na vier jaar. » De chauffeur knikte en hield zijn blik op de weg gericht. Een paar minuten lang vulde de stilte de ruimte tussen hen weer. De bus hobbelde over de rotsachtige weg die naar het zuiden leidde, omzoomd door rijen weelderige cactussen. Toen ze de tweede splitsing bereikten, die op een onverharde weg uitkwam en dwars door de ranches liep, mompelde de chauffeur iets bijna onhoorbaars.

Ik weet niet of je het gehoord hebt, maar ze zeggen dat een klein meisje van de familie Herrera opgesloten zat in een varkensstal. Een hele week zonder eten. Wat een verschrikking! Tomás huiverde. De naam Herrera kwam hier niet vaak voor. Het meisje draaide haar hoofd om en probeerde haar kalmte te bewaren. Wat zei ze? Wat, kleintje? De chauffeur zag hem in de achteruitkijkspiegel en glimlachte scheef. Nee, niets. Je weet hoe het gaat in de stad. Er gaan altijd geruchten rond. Misschien hebben ze haar gewoon op het erf gezet.

Niets ernstigs. Tomás antwoordde niet. Hij keek steeds weer uit het raam, maar deze keer zag hij niets. Zijn gedachten begonnen te kolken als een draaikolk. De bus reed langzaam, hobbelend over hobbels. Maar diep vanbinnen leken alle geluiden samengeperst. Letters, woorden, herhaald als echo’s in een vergeten put. Hij had zijn dochter aan Miriam toevertrouwd op dezelfde dag dat hij zijn vrouw begroef. Alma was pas drie jaar oud. Boek een familievakantie

Ze zoog nog steeds op haar duim en wist niet hoe ze haar veters moest strikken. Miriam, rouwend en gekleed in een eenvoudige zwarte jurk, zei kalm: « Ik zal voor je zorgen als mijn eigen dochter. Ik had gemoedsrust. Een gezin met een kind heeft een vrouw nodig. » Tomás vond het niet erg. Hij was een soldaat, gewend bevelen op te volgen. De pijn van het verlies van zijn vrouw deed hem vasthouden aan iets dat redelijk klonk. Hij geloofde dat hij het juiste had gedaan. Hij geloofde dat een ervaren vrouw zoals Miriam, die ook een goede vriendin was van zijn overleden vrouw, zijn dochter stabiliteit zou bieden.

Hij dacht er gewoon over na. Even dacht Tomás na over zijn herinneringen aan brieven uit de kazerne. De meeste waren getypte, officiële communiqués, brieven van collega’s. Hij had er nog nooit een in een kinderhandschrift geschreven ontvangen. Er was geen enkele aanwijzing dat Alma had geprobeerd contact met hem op te nemen. Totdat Dr. Felipe Andrade, een vriend van zijn vader, hem een ​​pakket brieven stuurde met een boodschap. « Ik denk dat je dit moet lezen voordat je teruggaat. » Tomás balde zijn vuisten. De bus schudde hevig toen hij een bocht nam. Boek een familievakantie. Cadeau-ideeën voor Vaderdag.

De chauffeur zette de radio aan. Een oude bolero loeide en een schorre vrouwenstem echode: « Ik ben geen engel, noch een droom. Ik ben gewoon een vrouw die voor een gesloten deur staat, niet wetend of er iemand binnen huilt. » Tomás perste zijn lippen op elkaar en keek nog eens naar de letters in zijn hand. Een van de laatste was met potlood geschreven, al uitgeveegd maar nog steeds leesbaar. « Pap, we hebben geen raam meer. » Op een dag zag ik een muis in bed. Ik wilde het mama Miriam niet vertellen, want de laatste keer dat ik het haar vertelde, had ze mijn kussen in de tuin gegooid.

Er brak iets in Tomás’ borst. Het was geen schreeuw of ongebreidelde woede, maar een soort zachte, stille pijn die dieper snijdt dan een mes. De stilte van een vader die er niet was toen zijn dochter hem nodig had. De bus stopte op een lege parkeerplaats aan de rand van de stad. De chauffeur deed de deur open en gaf hem een ​​zware rugzak. Tomás bedankte hem en stapte uit, zijn schouders zwaar maar zijn stappen vol zelfvertrouwen. Cadeau-ideeën voor Vaderdag: Boek een familievakantie.