Ava Bennett had nooit gedacht dat haar huwelijk een gouden kooi zou worden. Toen ze met Lucas Harrington trouwde, geloofde ze dat liefde hun verschillende werelden kon overbruggen. Lucas kwam uit een rijke familie, geworteld in de Londense elite, terwijl Ava, opgegroeid in een bescheiden maar liefdevol gezin in Seattle, haar leven had opgebouwd rond compassie – ze werkte als pleitbezorger voor de volksgezondheid, ver weg van de glinsterende gangen van privilege.
Vanaf het moment dat ze het landgoed Harrington betrad, voelde ze zich een buitenstaander. Lucas’ moeder, Miranda, en zijn zus, Tessa, verhulden hun minachting achter een gelikte glimlach. Ze spotten met haar accent, haar carrière, haar eenvoudige gewoonten. Ava verdroeg het allemaal voor Lucas en hield zichzelf voor dat liefde het gefluister waard was.
Maar ze zou al snel leren dat liefde niet hetzelfde zou moeten zijn als overleven.
Het breekpunt kwam tijdens Miranda’s weelderige 40e huwelijksverjaardag, gevierd in een exclusieve countryclub met uitzicht op de Theems. Gasten uit de Londense high society vulden de balzaal, hun gelach weerkaatste van de kroonluchters. Ava droeg een zilveren jurk, elegant maar ingetogen, in de hoop onopvallend op te gaan in de achtergrond.
Halverwege de avond hief Miranda haar champagneglas. « Iedereen, » zei ze met een zachte en venijnige stem, « aangezien Ava volhoudt dat ze bij ons hoort, wil ze dat misschien wel bewijzen. Laat ons zien wat ze verbergt onder die koopjesjurk. »
Een golf van ongeloof ging door de menigte. Ava verstijfde en haar adem stokte. Ze dacht dat Miranda een grapje maakte, maar toen kwamen Tessa en twee nichten om haar heen staan, wreed grijnzend.
