Mijn hart bonsde in mijn borstkas toen ik probeerde de woorden van agent Daniels te begrijpen. « Niet menselijk? » herhaalde ik, mijn stem trillend van verwarring en opluchting. « Wat bedoel je? »
Daniels bewoog zich ongemakkelijk en keek even naar zijn partner voordat hij weer sprak. « De labresultaten zijn binnen en ze hebben sporen gevonden van een stof die normaal gesproken niet met mensen wordt geassocieerd. Het is een soort hars of sap. »
Ik knipperde ongelovig met mijn ogen terwijl mijn gedachten raasden. Hars? Sap? Hoe kon dit in vredesnaam verband houden met Emily’s angst en pijn? « Kun je dat wat uitgebreider uitleggen? » vroeg ik, nauwelijks boven een gefluister uit, terwijl ik moeite had de situatie te begrijpen.
Zijn partner, een lange vrouw met een peinzende blik, viel hem bij. « Het lijkt erop dat Emily iets uit de natuur heeft meegemaakt. We denken aan een grote plant of boom met een dikke schors die haar ongemak zou kunnen hebben bezorgd bij het zitten. »
Ik voelde de spanning in mijn spieren afnemen, al was het maar een beetje. « Maar de tekening, » begon ik, terwijl ik me het alarmerende beeld herinnerde dat de kleine handjes van mijn dochter hadden geschetst. « En haar woorden – ‘groot en dik’? »
