Mijn ex-schoondochter lag in coma na een vermeend ongeluk. Terwijl mijn zoon en zijn familie fluisterden over het eruit trekken van de stekker om haar « vreedzaam » te laten gaan, bleef ik aan haar zijde en hield haar hand vast. Toen begonnen haar vingers te trillen en tikten ze de morsecode in die ik haar ooit had geleerd: « GEEN ONGEVAL ». De kamer verstijfde toen de waarheid boven water kwam.
Het constante gepiep van medische apparaten vulde de ziekenhuiskamer – een constant ritme dat was verdwenen in de stilte op de achtergrond. Anna Reynolds, pas vierendertig, lag doodstil en bleek in bed, haar lichaam gehavend door wat iedereen aannam een tragisch verkeersongeluk te zijn. Slangen en draden hielden haar vast aan machines die haar adem gaven, haar voedden en haar in die kwetsbare toestand hielden.
Eerder zat de wachtkamer vol met familieleden die zachtjes spraken over ‘haar loslaten’. Mijn zoon, Mark – Anna’s ex-man – stond daar met zijn nieuwe vrouw, hun stemmen zacht maar duidelijk genoeg: « Ze zou zo niet willen leven. » De last van hun beslissing drukte als een rotsblok op mijn borst. Maar ik kon niet weglopen – nog niet. Dus bleef ik zitten, naast haar bed, haar hand vasthoudend, en dacht terug aan de avonden die we voor de lol morsecode op de keukentafel tikten.
Ik fluisterde: « Anna, ik ben het, Margaret. Ik ben hier. »
Ik wreef zachtjes cirkels in haar koude knokkels. Toen gebeurde er iets – een klein rillingetje. Ik kon het bijna niet geloven. Maar toen kwam het weer – subtiel, precies.
Tik-tik. Pauze. Tik.
