Ik trouwde met Javier, de jongste zoon uit een welgestelde familie in Madrid.

Op onze trouwdag vertelde iedereen me hoe gelukkig ik was: « Je man is aardig en je schoonmoeder is verfijnd en komt uit een respectabele familie. » Maar alleen ik wist dat je, als je dat statige huis betrad, een wereld van strenge regels en waakzame ogen binnenstapte.

Niet lang na onze bruiloft overleed mijn schoonvader en werd mijn schoonmoeder, Doña Teresa, ziek. Omdat Javier buiten de stad werkte, werd alles – de maaltijden, de medicijnen, de slapeloze nachten – mijn verantwoordelijkheid.
Soms, midden in de nacht, als ze wakker werd van de pijn en mompelde:
« Marina… »

Ik sprong meteen overeind, hoe uitgeput ik ook was.

Zo gingen er acht jaren voorbij.

Acht lange jaren waarin ik vergat dat mijn eigen dromen überhaupt bestonden.
Mijn vrienden openden boetieks, stichtten gezinnen, reisden de wereld rond…
en ik kende alleen de geur van soep, het gesis van een zuurstoftank en de zware stilte in het donker.

Maar ik heb nooit geklaagd. Ik heb altijd geloofd dat vriendelijkheid nooit onbeloond blijft.
Toen Doña Teresa eindelijk overleed, viel ik op mijn knieën naast haar bed, onbedaarlijk snikkend.
Ik regelde de begrafenis, begroette elke gast, maakte elke hoek van het huis schoon – ik stortte er mijn hele hart en ziel in.

Toen arriveerde de advocaat om het testament voor te lezen.
De hele erfenis – het appartement in het centrum, de spaarrekening, het landgoed – werd verdeeld tussen de twee zonen.
Geen woord over mij.