Toen ik terugkwam van mijn uitzending, had ik nooit verwacht dat mijn eerste gevecht thuis erger zou zijn dan alle gevechten die ik in het buitenland had geleverd.
Het huis was stil – te stil. Geen lach, geen geluid van zachte voetstappen. Toen hoorde ik het: een zacht geklop achter de garagedeur. Ik duwde hem open – en verstijfde.
Op de koude cementen vloer zat mijn zevenjarige dochter Sophie. Haar blonde haar was dof, haar huid bedekt met boze, rode muggenbeten. Haar stemmetje trilde.
“Pap… de vriend van mama zei dat ik hier thuishoor.”
Mijn sporttas viel op de grond toen ik erheen rende. Ze voelde vreselijk licht aan in mijn armen en trilde als een rietje.
« Niet meer, mijn liefste. Je bent nu veilig. »
Ik bracht haar rechtstreeks naar de hospik op de basis. Het gezicht van de hospik werd bleek toen hij haar onderzocht: mager, uitgedroogd en bedekt met littekens. Terwijl ze bezig waren, klampte Sophie zich vast aan mijn hand, alsof ze bang was dat de muren haar weer zouden verraden.
