De kleine Nora Whitman huilde met een kracht die de gepolijste ramen van de eersteklascabine van Vlucht 412 van Boston naar Zürich leek te doen trillen. De leren stoelen met hoge rugleuning trilden van haar gehuil, terwijl medepassagiers gefrustreerde blikken uitwisselden, ongemakkelijk heen en weer schoven en hun champagneglazen vastklemden. Stewardessen verschenen en verdwenen als vluchtige schaduwen, boden fopspenen, dekens en zacht gemompel aan, maar niets kon haar verdriet stillen.
In het middelpunt van de storm stond Henry Whitman, een man wiens aanwezigheid op zichzelf vaak al een gevoel van internationale invloed opleverde. Bekend om zijn onderhandelingen over miljardeninvesteringen met de precisie van een schaakmeester, leek hij nu kwetsbaar en ontwapend. Hij hield zijn pasgeboren dochter tegen zijn borst alsof het simpele gebaar van haar te wiegen een kracht vereiste die hij niet kon opbrengen. Zijn maatpak was in de war geraakt, zijn kraakheldere witte overhemd klam van het zweet. Voor het eerst in jaren glipte de controle hem door de vingers.
Een jonge stewardess boog zich naar voren, haar stem nauwelijks hoorbaar boven Nora’s geschreeuw uit. « Meneer, misschien is ze oververmoeid, » opperde ze voorzichtig.
Henry knikte, hoewel zijn hart bonsde van een hulpeloosheid die hij zich nooit had kunnen voorstellen. Zijn vrouw was slechts enkele weken na Nora’s geboorte overleden, waardoor hij alleen achterbleef om zowel een rijk als de eisen van een pasgeboren baby te besturen. Die avond, hoog boven de Atlantische Oceaan, viel de illusie van meesterschap in duigen.
Toen klonk er vanuit een gangpad vlakbij de economy class een aarzelende stem.
