Daniel Grayson voelde zijn hart in zijn schoenen zinken terwijl hij de interactie gadesloeg. De harde woorden van de supervisor galmden na in zijn hoofd, elke lettergreep raakte hem als een koude windvlaag. Dit was niet de cultuur die hij voor Grayson’s Market voor ogen had. Zijn winkels moesten een toevluchtsoord van warmte en respect zijn, geen plaatsen van angst en intimidatie.
Terwijl de supervisor wegliep, haalde Daniel diep adem en liep naar de kassa. Kendra’s ogen werden groot van verbazing toen hij naar de artikelen wees die ze aan het scannen was. « Hoe is je dag? » vroeg hij zachtjes.
Ze forceerde een glimlach, haar stem nauwelijks boven een fluistering. « Het is oké, alleen een beetje hectisch. »
Hij knikte en deed alsof hij een chocoladereep inspecteerde. « Ik zie dat het behoorlijk druk is. Je doet je best om het bij te houden. » Zijn woorden waren oprecht, zijn toon vriendelijk.
Kendra aarzelde en haar ogen zochten zijn gezicht af. « Dank u, » zei ze, haar stem brak lichtjes. « Ik wil gewoon – ik wil gewoon mijn werk goed doen. »
Daniel voelde een steek van empathie. Het was duidelijk dat Kendra veel om haar werk gaf, maar de omgeving putte haar uit. Hij besloot dat het tijd was om in te grijpen. « Weet je, » zei hij, terwijl hij zich lichtjes naar voren boog, « soms gaat het niet om harder werken, maar om de steun die je krijgt van de mensen om je heen. »
