Toen ik op mijn dertigste trouwde, had ik niets op mijn naam staan. Ik was niet bepaald arm, maar ik had geen spaargeld, geen erfenis, geen vangnet. Mijn vrouw, Laura, kwam uit een vergelijkbare achtergrond – haar familie was ook niet rijk. De enige nog levende verwant was haar vader, een zwakke, stille man van in de zeventig die leefde van een bescheiden pensioen uit een voormalig militair.
Kort na onze bruiloft trok hij bij ons in. In eerste instantie dacht ik er niet veel van. Hij was Laura’s vader en ik respecteerde het feit dat ze hem dichtbij wilde hebben. Maar wat ik niet had verwacht, was dat hij de komende twintig jaar bij ons zou blijven.
Twintig jaar lang betaalde hij nooit voor elektriciteit, water, voedsel of medicijnen. Hij bood niet aan om te helpen met de kleinkinderen, kookte nooit, maakte nooit schoon en voerde nauwelijks een gesprek. Sommige buren fluisterden dat hij « de grootste profiteur » was.
Ik probeerde geduldig te zijn, maar soms borrelde er wrok in me op. Ik kwam thuis van een lange werkdag, opende de koelkast en zag dat hij bijna leeg was. Dan zag ik hem in de woonkamer, rustig thee drinkend alsof de wereld hem vrede verschuldigd was. Ik herinner me dat ik ooit zachtjes mompelde: « Het moet fijn zijn om gratis te leven. » Maar ik zei het nooit hard genoeg zodat hij het kon horen.
Elke keer dat de frustratie opliep, herinnerde ik mezelf eraan: hij is oud. Hij is mijn schoonvader. Als ik niet voor hem zorg, wie dan wel? En dus slikte ik mijn geklaag in.
De jaren verstreken in dit ritme. Onze kinderen groeiden op. We worstelden met de rekeningen, soms leefden we van salarisstrookje naar salarisstrookje, maar op de een of andere manier redden we het. Mijn schoonvader bleef gewoon in zijn leunstoel zitten, stil, aanwezig maar toch afstandelijk, alsof hij deel uitmaakte van het meubilair.
