Mijn man stopte slaappillen in mijn thee – toen ik deed alsof ik sliep, schudde wat ik daarna zag me wakker
gegenereerde afbeelding
Mijn hart klopte zo hard dat ik er zeker van was dat David het van de andere kant van de kamer kon horen. Ik lag daar in ons kingsize bed, probeerde mijn ademhaling rustig en kalm te houden en keek met nauwelijks open ogen toe hoe mijn man, met wie ik zes jaar getrouwd was, voorzichtig de houten vloerplanken bij ons slaapkamerraam optilde. Dit was niet de David die ik kende.
Dit was niet de vriendelijke man die me elke ochtend koffie bracht en mijn voorhoofd kuste voordat ik naar mijn werk vertrok. De persoon die op de vloer van onze slaapkamer hurkte, bewoog met de precisie van iemand die dit al zo vaak had gedaan. Zijn handen werkten snel en geluidloos en tilden elk plankje geruisloos op. Wat ik toen zag, deed mijn bloed stollen. Verborgen onder de vloer van onze slaapkamer lag een metalen doos ter grootte van een schoenendoos.
David opende het alsof hij iets kostbaars vasthield. En zelfs in het schemerige licht van onze gang zag ik dat het vol zat met papieren, foto’s en wat leek op verschillende kleine boekjes, paspoorten, meerdere paspoorten. Ik wilde schreeuwen. Ik wilde opspringen en antwoorden eisen.
Maar iets diep in mijn buik zei me dat ik doodstil moest blijven, dat ik moest blijven doen alsof ik bewusteloos was door wat hij ook in mijn thee had gedaan. Want ja, ik had gelijk over de thee. De bittere nasmaak die ik al weken negeerde. De manier waarop ik in zulke diepe slaap was gevallen dat ik me tot de ochtend niets meer kon herinneren.
