De bedienden fluisterden onder elkaar, verrast door de ongewone keuze van de miljardair, maar Daniel was vastberaden. Hij zag iets bijzonders in de jongen, iets wat niet te koop was – het vermogen om Emily’s hart te raken op een manier die niemand anders kon.
Leo, aarzelend maar dankbaar, installeerde zich in de kleine logeerkamer. Aanvankelijk was hij voorzichtig en verlegen, en kon hij zijn geluk niet helemaal op. Maar Emily’s lach werkte aanstekelijk en al snel voelde hij zich op zijn gemak om grappen en verhalen met haar te delen. De tuin werd hun speeltuin, een oase van vrijheid en verbeelding, waar Emily’s rolstoel slechts een troon was in haar droomkoninkrijk.
