Het was een bewolkte middag in het centrum van Manilla. De lucht leek onzeker of het zou regenen of niet. De straten waren vol chaos: verkopers riepen naar potentiële klanten, driewielers toeterden en de geur van gegrild straatvoedsel vulde de lucht.
Thomas Reyes, een 34-jarige softwareconsultant, had net een lange vergadering met een klant achter de rug en besloot te lunchen in een lokaal restaurant. Hij had geen zin in iets bijzonders, maar eerder in iets snels en vullends. Hij bestelde een bord adoborijst met een gebakken ei, een portie loempia’s en een fles wijn.
Hij at langzaam, nog steeds half gefocust op zijn werk. Na ongeveer 20 minuten schoof hij de schaal weg, waardoor ongeveer een derde van de rijst en loempia onopgegeten bleef. Net toen hij in zijn zak naar zijn mobiele telefoon greep, hoorde hij een zwakke stem achter zich.
“Meneer, mag ik nog wat restjes?”
