Ze bewoog met een snelheid en precisie die onmenselijk waren. Met een snelle draai maakte ze zich los uit de greep van de bandiet, draaide zich om van de spanning en sloeg met zijn elleboog in zijn maag. Hij snakte naar adem, kromp ineen van de pijn, de schrik was duidelijk in zijn ogen te lezen.
Voordat de reactie kon komen, draaide ze zich om en trapte de bandiet tegen de grond. Haar beweging was vloeiend, elke slag doelgericht en effectief. Er was geen aarzeling, alleen de stalen vastberadenheid van iemand die wist wat hij deed.
De overgebleven bandieten aarzelden, hun eerdere arrogantie maakte plaats voor veiligheid. De leider probeerde zijn kalmte te hervinden en schreeuwde naar zijn mannen terwijl ze aanvielen, maar zijn stem trilde en verraadde angst. De voeten van de vrouw stonden stevig op de grond, haar ogen straalden een vleugje mogelijkheid uit, en de lucht vulde zich met gevaar.
Een van de bandieten, dapperder, misschien wel dommer, dan de anderen, stortte zich op haar en zwaaide met een primitief wapen. Een slag zonder enige toepassing, waarbij hij zijn pols met een ijzeren greep vastgreep. Een enkele slag verdraaide zijn arm, waardoor de slagen uit zijn greep werden geslagen en hij met zijn gezicht tegen een boom viel.
Paniek verspreidde zich onder de bandieten. De vrouw was een natuurkracht, een constante storm die niet uitgebuit kon worden. Ze wisselden blikken uit, angst en ontzetting stonden op hun gezichten te lezen. De leider, nu wanhopig, haalde een pistool uit zijn riem en richtte het met trillende hand op de vrouw.
« Stop! » gromde hij, in een poging autoritair te klinken, maar dat mislukte jammerlijk. Zijn stem brak, wat zijn verraad verraadde. « Kom niet dichterbij, anders schiet ik! »
