De vrouw zweeg en richtte haar blik op het pistool. In plaats daarvan vulde angst haar ogen, die plaatsmaakten voor mededogen. Ze haalde diep adem en straalde een kalmte uit die de hele open plek leek te omhullen.
« Dit wil je niet doen, » zei hij zachtjes, maar met onmiskenbare autoriteit. « Leg je wapen neer, loop weg en laat ze gaan. Je hoeft geen tweede risico te nemen. »
De hand van de commandant trilde, zweetdruppels rolden over zijn voorhoofd. Even ademhalen. Toen, met een trillende zucht, liet hij zijn wapen zakken en zijn ledematen zakten berustend in elkaar. Hij draaide zich om, wenkte zijn mannen, en zij volgden. Verder aandringen was niet nodig, een haastige terugtocht de diepten van het bos in, hun bravoure verbrijzeld.
De vrouw wachtte tot de geluiden van hun terugtocht waren verstomd voordat ze haar aandacht weer op de oude man richtte. Ze hielp hem controleren, zorgvuldig controlerend of er iets nodig was. Hij keek haar dankbaar aan, zijn stem een hese fluistering.
« Dank u, » zei hij bewonderend. « Ik dacht… Kameraad, ze… »
Ze glimlachte, een warmte vulde haar ogen die de aanblik van de krijger die ze net hadden gezien, tegensprak. « Je bent nu veilig » – als je nu veilig bent, terwijl je om je heen kijkt in het bos, als je zeker weet dat er geen bedreigingen meer zijn.
Toen de zon door de boomtoppen begon te breken en een gevlekt licht op de bosbodem wierp, spoorde de vrouw de oude man aan om op te staan. Samen gingen ze terug naar de rand van het bos, waarbij ze voetafdrukken en een beschrijving achterlieten van de mysterieuze dienst die de wildernis zou moeten verrichten, gebaseerd op jouw verslag.
